ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
Τις τελευταίες μέρες το παλιρροιακό κύμα κατά των ελίτ της ΕΕ δυναμώνει στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στις χώρες των οποίων οι λαοί ήδη γνωρίζουν την εσωτερική κατοχή των ντόπιων ελίτ, υπό την μπότα της τρόικας. Και αυτό γιατί τα λαϊκά στρώματα στις χώρες αυτές καθημερινά συνειδητοποιούν περισσότερο ότι ο εμπαιγμός της δήθεν «σωτηρίας» τους από τη χρεοκοπία, «κατά σύμπτωση», οδηγεί στην εξαθλίωσή τους, ενώ οι ελίτ και τα προνομιούχα στρώματα «ζουν και βασιλεύουν», ακριβώς όπως πριν (αν όχι καλύτερα)!
Στην Ελλάδα, ιδιαίτερα, αρχίζει και συνειδητοποιείται ευρέως το συμπέρασμα, που παίρνει δεδομένο κάθε έγκυρος αναλυτής στο εξωτερικό (αλλά αποκρύπτει βέβαια επιμελώς η κοινοβουλευτική Χούντα των απατεώνων), ότι, παρά τα κτηνώδη μέτρα που έχουν επιβληθεί στα λαϊκά στρώματα, είναι αδύνατο να αποπληρωθεί ένα πελώριο χρέος που έχει δημιουργήσει μια δυναμική ώστε από 127% του ΑΕΠ πέρυσι, αναμένεται από την Κομισιόν να φθάσει στο 156% το 2012. Είναι λοιπόν φανερό ότι κάποιου είδους χρεοκοπία ήταν προαποφασισμένη όταν επιβαλλόταν το Μνημόνιο και ο στόχος των ελίτ από την αρχή ήταν, από τη μια μεριά, να ξεζουμίσουν όσο μπορούσαν περισσότερο τα λαϊκά στρώματα ώστε να ελαχιστοποιήσουν τις ζημιές των κατόχων των ομολόγων, και, από την άλλη, να ολοκληρώσουν τις «διαρθρωτικές» αλλαγές της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης (αυτές που ονομάζει «τομές» ο Γιωργάκης). Και αυτό, μέχρι τη στιγμή που η συνέχιση του «Μονόδρομου» θα γινόταν οικονομικά και κοινωνικά επικίνδυνη, οπότε θα επιβάλλαν τους όρους τους σε μια «συμφωνημένη» αναδιαπραγμάτευση του χρέους—δηλαδή μια άτυπη χρεοκοπία-- που θα παίρνει βέβαια δεδομένες και θα επεκτείνει τις «τομές», οι οποίες δεν είναι παρά η υλοποίηση των «4 ελευθεριών» του Μάαστριχτ (δηλαδή η «απελευθέρωση» των αγορών κεφαλαίου, εργασίας, αγαθών και υπηρεσιών). Φυσικά, ακόμη και αν χρειαστεί στη πορεία το Διευθυντήριο της ΕΕ να υποχρεώσει τις χώρες που μπαίνουν κάτω από την τρόικα είτε να βγουν από την ευρωζώνη, είτε να μπουν σε μια ευρωζώνη δεύτερης κατηγορίας με υποτιμημένο ευρώ, ο απαράβατος όρος θα είναι ότι οι χώρες αυτές θα παραμείνουν στην ΕΕ, ώστε να εξασφαλιστεί η συνέχιση του εργασιακού μεσαίωνα, της αποδιάρθρωσης των κοινωνικών υπηρεσιών κλπ.
Το δίλημμα, επομένως, που αντιμετωπίζουν τα λαϊκά στρώματα δεν είναι «χρεοκοπία ή σωτηρία», όπως ψεύδονται οι απατεώνες πολιτικάντηδες, αλλά «χρεοκοπία με τους όρους που επιβάλλουν οι ξένες και οι ντόπιες ελίτ»--όρους που θα εξαναγκάσουν τελικά τα λαϊκά στρώματα να πληρώσουν το Χρέος-- ή «χρεοκοπία με τους όρους που θα επιβάλλουν τα λαϊκά στρώματα» --δηλαδή, όρους που θα εξαναγκάσουν τις ντόπιες και ξένες ελίτ να το πληρώσουν. Σήμερα, επομένως, είναι περισσότερο επιτακτικό παρά ποτέ το αίτημα όχι για ενότητα της Αριστεράς γενικά, (που δεν έχει νόημα, αν δεν υποστηρίζεται εκ του πονηρού), αλλά για τη συμπαράταξή της ώστε να εκφράσει τα λαϊκά στρώματα που δεν βλέπουν τι μπορούν να κάνουν (πέρα από τις μεγαλοστομίες για «ανυπακοή» κλπ) ώστε ν αντιστρέψουν τη καταστροφική πορεία. Η συμπαράταξη επομένως αυτή πρέπει να είναι προγραμματική, δηλαδή να εκφράζει συγκεκριμένους ρεαλιστικούς στόχους που θα εγγυώνται ότι:
όλα τα μέτρα και οι «τομές» που έγιναν από την κοινοβουλευτική «Χούντα» θα ακυρωθούν
θα γίνει δημοψήφισμα για την άμεση έξοδο όχι μόνο από την ΟΝΕ, (όπως υποστηρίζει ανόητα ένα τμήμα της Αριστεράς[i] που μιλά για διαγραφή του Χρέους—απαλλάσσοντας έτσι τις ΝΤΟΠΙΕΣ ελίτ από κάθε βάρος!) αλλά και –κυρίως—από την ΕΕ, εφόσον μόνο η έξοδος από την ΕΕ μπορεί να οδηγήσει στη κατάργηση των «4 ελευθεριών» που στήριξαν τα τελευταία 30 χρόνια την εξωστρεφή «ανάπτυξη», η οποία οδήγησε στη καταστροφή της παραγωγικής δομής της χώρας και στο πελώριο χρέος (το σύμπτωμα αυτής της «ανάπτυξης»[ii]).
Μετά την έξοδο από ΕΕ/ΟΝΕ, από θέσεως ισχύος πια, θα γίνει επαναδιαπραγμάτευση του Χρέους που θα επιβάλλει στις ντόπιες και ξένες ελίτ και τα προνομιούχα στρώματα που κατέχουν ομόλογα να πληρώσουν το (δραχμοποιημένο) χρέος --με έκτακτη φορολογία κ.λπ.-- αφού προηγούμενα έχει γίνει το αναγκαίο «κούρεμα» και η επιμήκυνσή του.
Κατά τη γνώμη μου, ένα παρόμοιο πρόγραμμα θα μπορούσε να συνενώσει τις δυνάμεις στην ευρύτερη Αριστερά (στην οποία δεν περιλαμβάνω βέβαια τα δεκανίκια του συστήματος που δεν συζητούν έξοδο από την ΕΕ/ΟΝΕ!) με αιτήματα ρεαλιστικά που δεν προϋποθέτουν την αντισυστημική αλλαγή, αλλά ανοίγουν τον δρόμο σε αυτή, ενώ αποτρέπουν την μακροχρόνια καταστροφή που μας επιβάλλουν οι ντόπιες και ξένες ελίτ και συγχρόνως θέτουν τις βάσεις για μια εναλλακτική ανάπτυξη[iii] που επανενσωματώνει την οικονομία, την πολιτεία και τη Φύση στη κοινωνία.
--------------------------------------------------------------------------------
[i] Βλ. την «Πρωτοβουλία οικονομολόγων-επιστημόνων: παύση πληρωμών-έξοδο από το ευρώ» και τους υποστηρικτές της (Καζάκης, Λαπαβίτσας, Κουβελάκης, Ρούσσης, Μπιτσάκης κ.ά.)
[ii] Τ. Φωτόπουλος, Η Ελλάδα ως προτεκτοράτο της υπερεθνικής ελίτ (Γόρδιος, Νοέμβρης 2010) κεφ 2-4 & 9-10
[iii] Στο ίδιο, κεφ. 14-15
Κυριακή 26 Δεκεμβρίου 2010
Σάββατο 9 Οκτωβρίου 2010
Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΣΙΩΝΙΣΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΠΡΟΩΘΕΙ ΤΗ ΦΟΡΜΑ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΘΑ ΣΤΗΡΙΧΤΕΙ Η ΣΙΩΝΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΕΠΕΙΩΝ ΤΗΣ ΣΦΑΓΗΣ ΤΩΝ ΑΚΤΙΒΙΣΤΩΝ
World Zionist Organization
IDF Interception of Gaza-bound Flotilla
Responding to the Consequences of the Episode
1. Information and Main Points
Israel Ministry for Foreign Affairs
Ongoing Updates http://www.mfa.gov.il/MFA/About+the+Ministry/Behind+the+Headlines/Seizure_Gaza_flotilla_31-May-2010.htm
Weapons cache http://www.mfa.gov.il/MFA/Government/Communiques/2010/Israel_Navy_warns_flotilla_31-May-2010.htm#weapons
Full account and additional information collected by Zionist Council of Victoria / Zionist Federation of Australia:
http://www.zcv.org.au/site/index.php?option=com_content&view=article&id=535&Itemid=434
2. Legal Points [MFA]
The Gaza Flotilla and the Maritime Blockade of Gaza
Legal Background – 31 May 2010
1. A maritime blockade is in effect off the coast of Gaza. Such blockade has been imposed, as Israel is currently in a state of armed conflict with the Hamas regime that controls Gaza, which has repeatedly bombed civilian targets in Israel with weapons that have been smuggled into Gaza via the sea.
2. Maritime blockades are a legitimate and recognized measure under international law that may be implemented as part of an armed conflict at sea.
3. A blockade may be imposed at sea, including in international waters, so long as it does not bar access to the ports and coasts of neutral States.
4. The naval manuals of several western countries, including the US and England recognize the maritime blockade as an effective naval measure and set forth the various criteria that make a blockade valid, including the requirement of give due notice of the existence of the blockade.
5. In this vein, it should be noted that Israel publicized the existence of the blockade and the precise coordinates of such by means of the accepted international professional maritime channels. Israel also provided appropriate notification to the affected governments and to the organizers of the Gaza protest flotilla. Moreover, in real time, the ships participating in the protest flotilla were warned repeatedly that a maritime blockade is in effect.
6. Here, it should be noted that under customary law, knowledge of the blockade may be presumed once a blockade has been declared and appropriate notification has been granted, as above.
7. Under international maritime law, when a maritime blockade is in effect, no boats can enter the blockaded area. That includes both civilian and enemy vessels.
8. A State may take action to enforce a blockade. Any vessel that violates or attempts to violate a maritime blockade may be captured or even attacked under international law. The US Commander's Handbook on the Law of Naval Operations sets forth that a vessel is considered to be in attempt to breach a blockade from the time the vessel leaves its port with the intention of evading the blockade.
9. Here we should note that the protesters indicated their clear intention to violate the blockade by means of written and oral statements. Moreover, the route of these
2
vessels indicated their clear intention to violate the blockade in violation of international law.
10. Given the protesters explicit intention to violate the naval blockade, Israel exercised its right under international law to enforce the blockade. It should be noted that prior to undertaking enforcement measures, explicit warnings were relayed directly to the captains of the vessels, expressing Israel's intent to exercise its right to enforce the blockade.
11. Israel had attempted to take control of the vessels participating in the flotilla by peaceful means and in an orderly fashion in order to enforce the blockade. Given the large number of vessels participating in the flotilla, an operational decision was made to undertake measures to enforce the blockade a certain distance from the area of the blockade.
12. Israeli personnel attempting to enforce the blockade were met with violence by the protesters and acted in self defense to fend off such attacks.
3. Israel Ministry for Diaspora Affairs
Talking Points
1. The State of Israel expresses its sorrow for the casulaties, but places full responsibility on the organizers and the participants who initiated the violence.
2. Prior to this, the State of Israel had offered the organizers the option of docking at Ashdod port and transfer the humanitarian aid to Gaza overland, but this offer was rejected.
3. The activists on one of the six boats had intentionally planned a violent response to the IDF Navy interception, including a gunfire attack as well as other weapons, knives, etc., which placed them in a life-threatening situation.
4. The Gaza Strip is not threatened by starvation or a humanitarian crisis. It is controlled by Hamas, a terrorist organization which is actively stockpiling arms and rockets for the purpose of targeting Israeli citizens, as in the past, and is holding an Israeli solider hostage in contravention of international covenants. Israel therefore reserves its natural right to check all cargo inbound for Gaza.
5. The flotilla was a deliberate ploy and act of political provocation designed to attract media attention on the part of anti-Israeli elements and the IHH which is a violent and extremist organization that supports terror organizations under the cover of humanitarian activity.
6. Israel reiterates its desire and readiness for peace with all who interested in making peace.
4. With Intent – Articles and visual documentation
IDF Spokesman: Article and video footage http://dover.idf.il/IDF/English/News/today/10/05/3101.htm
Video by IDF Spokesman [N America Desk] http://www.youtube.com/user/idfnadesk
A brutal ambush at sea http://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-3896796,00.html
Ron Ben Yishai: bloody clash aboard Gaza-bound vessel
Weapons on board http://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-3896588,00.html
Peace activist stabs IDF soldier www.youtube.com/watch?v=buzOWKxN2co
3
Navy commandos:‘They came for war’ Yaakov Katz, 05/31/2010 20:14 http://www.jpost.com/Israel/Article.aspx?id=177040 View footage, read soldiers' description of the 'Mavi Marmara' raid.
Flotilla Leaders Stated Sunday that Violence was Premeditated
The organizers of the Gaza flotilla announced in advance their intention of using violence against Israeli forces if the latter tried to prevent the ships from reaching Gaza. This intention was expressed in interviews given by the head of the IHH, Bulent Yildirim, to Turkish television stations on the last night of the voyage, as the ships approached the coast. [More: http://tinyurl.com/IHHViolence ]
Facebook group: http://www.facebook.com/group.php?gid=121348851234252
Acknowledgements:
Israel Ministry for Foreign Affairs
Israel Government Press Office
Israel Ministry for Diaspora Affairs
IDF Spokesman's Office
ZCV/ZFA
Ynet News
Jerusalem Post
Jewish Agency for Israel/World Zionist Organization Spokesman's Office
Compiled by Gila Ansell Brauner, 1st June 2010
IDF Interception of Gaza-bound Flotilla
Responding to the Consequences of the Episode
1. Information and Main Points
Israel Ministry for Foreign Affairs
Ongoing Updates http://www.mfa.gov.il/MFA/About+the+Ministry/Behind+the+Headlines/Seizure_Gaza_flotilla_31-May-2010.htm
Weapons cache http://www.mfa.gov.il/MFA/Government/Communiques/2010/Israel_Navy_warns_flotilla_31-May-2010.htm#weapons
Full account and additional information collected by Zionist Council of Victoria / Zionist Federation of Australia:
http://www.zcv.org.au/site/index.php?option=com_content&view=article&id=535&Itemid=434
2. Legal Points [MFA]
The Gaza Flotilla and the Maritime Blockade of Gaza
Legal Background – 31 May 2010
1. A maritime blockade is in effect off the coast of Gaza. Such blockade has been imposed, as Israel is currently in a state of armed conflict with the Hamas regime that controls Gaza, which has repeatedly bombed civilian targets in Israel with weapons that have been smuggled into Gaza via the sea.
2. Maritime blockades are a legitimate and recognized measure under international law that may be implemented as part of an armed conflict at sea.
3. A blockade may be imposed at sea, including in international waters, so long as it does not bar access to the ports and coasts of neutral States.
4. The naval manuals of several western countries, including the US and England recognize the maritime blockade as an effective naval measure and set forth the various criteria that make a blockade valid, including the requirement of give due notice of the existence of the blockade.
5. In this vein, it should be noted that Israel publicized the existence of the blockade and the precise coordinates of such by means of the accepted international professional maritime channels. Israel also provided appropriate notification to the affected governments and to the organizers of the Gaza protest flotilla. Moreover, in real time, the ships participating in the protest flotilla were warned repeatedly that a maritime blockade is in effect.
6. Here, it should be noted that under customary law, knowledge of the blockade may be presumed once a blockade has been declared and appropriate notification has been granted, as above.
7. Under international maritime law, when a maritime blockade is in effect, no boats can enter the blockaded area. That includes both civilian and enemy vessels.
8. A State may take action to enforce a blockade. Any vessel that violates or attempts to violate a maritime blockade may be captured or even attacked under international law. The US Commander's Handbook on the Law of Naval Operations sets forth that a vessel is considered to be in attempt to breach a blockade from the time the vessel leaves its port with the intention of evading the blockade.
9. Here we should note that the protesters indicated their clear intention to violate the blockade by means of written and oral statements. Moreover, the route of these
2
vessels indicated their clear intention to violate the blockade in violation of international law.
10. Given the protesters explicit intention to violate the naval blockade, Israel exercised its right under international law to enforce the blockade. It should be noted that prior to undertaking enforcement measures, explicit warnings were relayed directly to the captains of the vessels, expressing Israel's intent to exercise its right to enforce the blockade.
11. Israel had attempted to take control of the vessels participating in the flotilla by peaceful means and in an orderly fashion in order to enforce the blockade. Given the large number of vessels participating in the flotilla, an operational decision was made to undertake measures to enforce the blockade a certain distance from the area of the blockade.
12. Israeli personnel attempting to enforce the blockade were met with violence by the protesters and acted in self defense to fend off such attacks.
3. Israel Ministry for Diaspora Affairs
Talking Points
1. The State of Israel expresses its sorrow for the casulaties, but places full responsibility on the organizers and the participants who initiated the violence.
2. Prior to this, the State of Israel had offered the organizers the option of docking at Ashdod port and transfer the humanitarian aid to Gaza overland, but this offer was rejected.
3. The activists on one of the six boats had intentionally planned a violent response to the IDF Navy interception, including a gunfire attack as well as other weapons, knives, etc., which placed them in a life-threatening situation.
4. The Gaza Strip is not threatened by starvation or a humanitarian crisis. It is controlled by Hamas, a terrorist organization which is actively stockpiling arms and rockets for the purpose of targeting Israeli citizens, as in the past, and is holding an Israeli solider hostage in contravention of international covenants. Israel therefore reserves its natural right to check all cargo inbound for Gaza.
5. The flotilla was a deliberate ploy and act of political provocation designed to attract media attention on the part of anti-Israeli elements and the IHH which is a violent and extremist organization that supports terror organizations under the cover of humanitarian activity.
6. Israel reiterates its desire and readiness for peace with all who interested in making peace.
4. With Intent – Articles and visual documentation
IDF Spokesman: Article and video footage http://dover.idf.il/IDF/English/News/today/10/05/3101.htm
Video by IDF Spokesman [N America Desk] http://www.youtube.com/user/idfnadesk
A brutal ambush at sea http://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-3896796,00.html
Ron Ben Yishai: bloody clash aboard Gaza-bound vessel
Weapons on board http://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-3896588,00.html
Peace activist stabs IDF soldier www.youtube.com/watch?v=buzOWKxN2co
3
Navy commandos:‘They came for war’ Yaakov Katz, 05/31/2010 20:14 http://www.jpost.com/Israel/Article.aspx?id=177040 View footage, read soldiers' description of the 'Mavi Marmara' raid.
Flotilla Leaders Stated Sunday that Violence was Premeditated
The organizers of the Gaza flotilla announced in advance their intention of using violence against Israeli forces if the latter tried to prevent the ships from reaching Gaza. This intention was expressed in interviews given by the head of the IHH, Bulent Yildirim, to Turkish television stations on the last night of the voyage, as the ships approached the coast. [More: http://tinyurl.com/IHHViolence ]
Facebook group: http://www.facebook.com/group.php?gid=121348851234252
Acknowledgements:
Israel Ministry for Foreign Affairs
Israel Government Press Office
Israel Ministry for Diaspora Affairs
IDF Spokesman's Office
ZCV/ZFA
Ynet News
Jerusalem Post
Jewish Agency for Israel/World Zionist Organization Spokesman's Office
Compiled by Gila Ansell Brauner, 1st June 2010
Παρασκευή 8 Οκτωβρίου 2010
Η Εξέγερση των Ελίτ: Στον Αστερισμό της Ημιολοκληρωτικής «Δημοκρατίας»
Σεπτεμβρίου 30th, 2010 0
Η κυβέρνηση δοσίλογων που υπηρετεί τα συμφέροντα της υπερεθνικής κατοχής που έχει εγκαθιδρυθεί στην Ελλάδα, προχώρησε, κάτω από πέπλο απόλυτης μυστικότητας, στην κατάργηση και των ελάχιστων ασφαλιστικών δικλείδων που περιλαμβάνονταν στην «αντιτρομοκρατική» νομοθεσία (γνωστότερη και ως τρομονόμος), και διασφάλιζαν ―έστω και θεωρητικά― ότι μαχητικές ενέργειες που υποστηρίζουν συνδικαλιστικές δράσεις αλλά και δράσεις πολιτικής διαμαρτυρίας δεν μπορούσαν χαρακτηριστούν ως «τρομοκρατικές» πράξεις και να περιληφθούν στην δικαιοδοσία της νομοθεσίας για την καταπολέμηση της «τρομοκρατίας». Η αναθεώρηση αυτή που εγκρίθηκε εν κρυπτώ από το θερινό τμήμα της Βουλής κι έγινε γνωστή μόνο πριν από λίγες ημέρες, αναγάγει την πολιτική διαμαρτυρία και τις δυναμικές συνδικαλιστικές κινητοποιήσεις σε εν δυνάμει τρομοκρατική πρακτική και θεσμοποιεί την έλευση του σοσιαλφασισμού στην Ελλάδα, περαιτέρω ποινικοποιώντας την Κοινωνική Πάλη στη χώρα.
Πλέον, η διατάραξη της κοινωνικής ειρήνης, η πρόκληση φθοράς σε περιουσία, η πρόκληση σωματικών βλαβών και η παρακώλυση των συγκοινωνιών, ακόμη κι αν διενεργούνται στο πλαίσιο συλλογικών εκδηλώσεων πολιτικής διαμαρτυρίας, θα εκλαμβάνονται ως εχθρικές προς το Κράτος και το Σύστημα ενέργειες, θα ταξινομούνται ως πράξεις πολιτικής ανυπακοής που αποβλέπουν στον βίαιο εξαναγκασμό του Δημοσίου και θα τιμωρούνται με κακουργηματικές ποινές. Η νομική ταύτιση κάθε αντισυστημικής δράσης με την «τρομοκρατία», επικυρώνει τον εκφασισμό του καθεστώτος και αποτελεί πράξη ωμής επιβολής της θέλησης των ελίτ πάνω στα ετεροκαθοριζόμενα κοινωνικά στρώματα, μέσα στις συνθήκες ανελέητου κοινωνικού πολέμου που σηματοδότησε η υπογραφή του Μνημονίου.
Για μας η εξέλιξη αυτή συνιστά το φυσικό επιστέγασμα μιας λυσσαλέας εκστρατείας «από τα πάνω» που έχουν εξαπολύσει οι ελίτ παγκοσμίως, ιδιαίτερα μετά την Κρίση του Συστήματος της διεθνοποιημένης Οικονομίας της Αγοράς για την επιδείνωση των σχέσεων εξάρτησης και την εντατικοποίηση της οικονομικής καταπίεσης σε βάρος των μη-προνομιούχων κοινωνικών ομάδων. Η αύξηση της καταπίεσης στο πολιτικό επίπεδο, είναι το αναπόφευκτο συμπλήρωμα της αύξησης της ανισοκατανομής δύναμης στο πεδίο της οικονομίας. Κατά τη γνώμη μας, ο βαθμός σταθερότητας κάθε ετερόνομου καθεστώτος που χαρακτηρίζεται από την ασυμμετρία δύναμης μεταξύ των πολιτών και βασίζεται για την αναπαραγωγή του σε ιεραρχικές δομές και σχέσεις ―που διασφαλίζουν και συντηρούν αυτή την ασυμμετρία―, εξαρτάται από τον βαθμό στον οποίο τα υποτελή κοινωνικά στρώματα εσωτερικεύουν μέσω της διαδικασίας κοινωνικοποίησης τις ετερόνομες, ηγεμονικές αξίες που είναι συμβατές με το κυρίαρχο θεσμικό πλαίσιο και ως εκ τούτου φτάνουν να πιστεύουν ότι έχουν και οι ίδιες επενδυμένο συμφέρον στην αναπαραγωγή του εν λόγω καταπιεστικού κοινωνικού συστήματος.
Στην κρίσιμη ιστορική περίοδο που διανύουμε οι βασικοί ιδεολογικοί μύθοι που εκτρέφουν τις συνθήκες αναπαραγωγής του συστήματος και δικαιολογούν την αυξανόμενη τάση για συγκέντρωση όλων των μορφών δύναμης σε όλο και λιγότερα χέρια διαψεύδονται βίαια και καταρρέουν με αποτέλεσμα η διαδικασία κοινωνικοποίησης να είναι όλο και λιγότερο αποτελεσματική Η υπόσχεση της επέκτασης της καταναλωτικής κοινωνίας χάνει τη λάμψη της και φαντάζει κίβδηλη όταν τα εισοδήματα πετσοκόβονται και η βαριά φορολογία πλήττει την έτσι κι αλλιώς πενιχρή αγοραστική δύναμη των λαϊκών στρωμάτων. Η προοπτική της κοινωνικής κινητικότητας (δηλαδή οι ευκαιρίες αναρρίχησης στην κοινωνική πυραμίδα) που εξασφαλίζε την ανοχή μεγάλου μέρους του πληθυσμού για τον ιεραρχικό τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας παύει να εκπέμπει την ιδεολογική έλξη της κι εξαφανίζεται από τον ορίζοντα μπροστά στο απειλητικό φάσμα της «προλεταριοποίησης» των μεσαίων και μικρομεσαίων στρωμάτων.
Σε αυτό το πλαίσιο γενικευμένης αναταραχής των θεμελιώδων συστημικών παραμέτρων, η αντιπροσωπευτική «δημοκρατία» δεν αισθάνεται τόσο ασφαλής όσο παλιά. Εξαναγκάζεται να εγκαταλείψει τις τυπικές φόρμες της συνταγματικής διακυβέρνησης. Διατηρεί το περίβλημα των θεσμών πολιτικής αντιπροσώπευσης, εισάγοντας παράλληλα ένα κατασταλτικό νομοθετικό οπλοστάσιο ―από φασίζουσες, ημιολοκληρωτικές ρυθμίσεις― που στόχο έχει να καλύψει μέσω της πολιτικής, της φυσικής βίας και του εξαναγκασμού τις ανεπάρκειες της διαδικασίας κοινωνικοποίησης.
Η τελική συστημική μορφή που λαμβάνει ένα ετερόνομο καθεστώς, ο βαθμός συμμετοχής στην πολιτική διαδικασία που παρέχει στους υπηκόους του και η νομική κατοχύρωση που επιφυλάσσει σε ορισμένα «φυσικά» και «αναφαίρετα» δικαιώματα τους, είναι για εμάς πρωτίστως ζήτημα ποσοτικό, όχι ποιοτικό, και προκύπτει κάθε φορά από την ιστορική έκβαση της Κοινωνικής Πάλης μέσα στις δεδομένες επιμέρους αντικειμενικές και υποκειμενικές συνθήκες. Σε συμφωνία με την ανάλυση της ΠΔ για την ατομική και κοινωνική αυτονομία, δεν υφίσταται για εμάς ουσιαστικός διαχωρισμός ανάμεσα σε «κακά» δικτατορικά καθεστώτα της υπανάπτυκτης περιφέρειας του διεθνούς συστήματος και «καλά», «δημοκρατικά» καθεστώτα του ανεπτυγμένου καπιταλιστικού κέντρου, εάν δεν συνυπολογίζονται εξίσου ο οικονομικός και κοινωνικός παράγοντας στην κάθε περίπτωση και η θέση τους σε σχέση με το διεθνοποιημένο σήμερα σύστημα και την υπερεθνική ελίτ. Οι αντιπροσωπευτικοί θεσμοί είναι κρατικιστικοί πολιτικοί θεσμοί που αποσπούν και διαχωρίζουν την Πολιτική από την Κοινωνία κι ευνοούν την συγκέντρωση πολιτικής δύναμης στα χέρια μιας μικρής επαγγελματικής πολιτικής ελίτ, που αποκτά το δικαίωμα να διευθύνει και να μορφοποιεί αυθαίρετα τις βασικές παραμέτρους της πολιτικής, αλλά και –-λιγότερο— της οικονομικής και κοινωνικής ζωής πέρα από τον έλεγχο και τη βούληση της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών. Έτσι, η διάκριση των καθεστώτων που κάνει η ΠΔ δεν αφορά απλά τους πολιτικούς θεσμούς (Αντιπροσωπευτική «Δημοκρατία», Δικτατορία κτλ.) που εύκολα μπορεί να οδηγήσει ένα μέσο φιλελεύθερο (αλλά και κάποιους «ελευθεριακούς») σε συμπεράσματα για ανωτερότητα ενός καθεστώτος απέναντι στο άλλο, με βάση την υποτιθέμενη ποιοτική προσέγγιση της αυτονομίας μέσω της κατοχύρωσης κάποιων ατομικών δικαιωμάτων, αλλά είναι ανάμεσα σε καθεστώτα που υποστηρίζουν και τυποποιούν διαφορετικά είδη σχέσεων ανισοκατανομής δύναμης και ετερονομίας (πολιτική, οικονομική, κοινωνική). ΜΕ ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ ΟΙ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΜΕΤΑΞΥ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΕΙΔΩΝ ΕΤΕΡΟΝΟΜΩΝ ΚΑΘΕΣΤΩΤΩΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΣΟΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΠΟΙΟΤΙΚΕΣ και δεν συρρικνώνονται «κατά το δοκούν» μόνο στην πολιτική, οικονομική ή κοινωνική σφαίρα αλλά κρίνονται ολιστικά.
Γίνεται αντιληπτό από τα παραπάνω ότι τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα ―στο μέτρο που συνιστούν παραχώρηση στην οποία εξαναγκάζονται να προβούν οι κυρίαρχες ελίτ ως αποτέλεσμα της πίεσης που ασκούν τα ετεροκαθοριζόμενα κοινωνικά στρώματα μέσω της εντατικοποίησης της Κοινωνικής Πάλης― αποτελούν απλά αναγκαίο ανάχωμα στη συστημική βία και δεν μπορούν να αποτελούν αυτοσκοπό για ένα κίνημα αυτοκαθορισμού σε όλα τα επίπεδα όπως η ΠΔ. Κι αυτό διότι προϋποθέτουν την ύπαρξη μιας ετερόνομης πολιτικής εξουσίας εναντίον της οποίας θεσπίζονται και στρέφονται, ενώ μια ΠΔ λειτουργεί έξω από το πολιτικό σύστημα της αντιπροσωπευτικής «Δημοκρατίας» και το Κράτος. Δεύτερον, διότι η ύφεση σε μια δεδομένη χρονική περίοδο της Κοινωνικής Πάλης από τη μεριά των μη-προνομιούχων κοινωνικών ομάδων ―που μπορεί να θεωρήσουν ότι εκπλήρωσαν τους στρατηγικούς στόχους τους με την κατοχύρωση των εν λόγω δικαιωμάτων― μοιραία θα επιφέρει την αντεπίθεση των ελίτ (όπως γίνεται τώρα με την «εξέγερση» τους) που κατέχουν τη θεσμική δύναμη στο πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό πεδίο και θα εκφραστεί μέσα από την κατάργηση εκείνων των κρίσιμων κοινωνικών και ατομικών δικαιωμάτων που μέσω της ύπαρξης τους επιβάλλουν κάποιου είδους κοινωνικό έλεγχο και περιορίζουν την αυθαιρεσία των ελίτ στην άσκηση της εξουσίας τους. Αυτό δεν συμβαίνει απλώς γιατί τα μέλη της ελίτ εμφορούνται από αντικοινωνικές αντιλήψεις και νοοτροπίες, αλλά οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι σε μια ετερόνομη κοινωνία η Κοινωνική Πάλη αποτελεί δομικό στοιχείο της κοινωνικής πραγματικότητας και απορρέει από την εγγενή συστημική αντίθεση ανάμεσα στα συμφέροντα και τους σκοπούς της κυρίαρχης μειονότητας ―η οποία φυσιολογικά αποβλέπει στη συνέχιση και αναπαραγωγή της κυριαρχίας της― και στα συμφέροντα και τους σκοπούς μεγάλου τμήματος των υποτελών κοινωνικών ομάδων ―που σαν συνέπεια της κοινωνικής θέσης τους, δεν βρίσκουν έκφραση στις συγκεντρωτικές δομές κυριαρχίας της ετερόνομης κοινωνικής ολότητας.
Γι’ αυτούς τους λόγους, η Περιεκτική Δημοκρατία δεν προτείνει έναν σισύφειο αγώνα υπεράσπισης των κεκτημένων με σκοπό την επιστροφή σε μια «χρυσή εποχή» όπου τα πολιτικά δικαιώματα και οι ατομικές ελευθερίες υποτίθεται ότι γίνονταν σεβαστά από τους κυριάρχους. Αντίθετα, πιστεύουμε ότι οι ατομικές ελευθερίες και τα πολιτικά δικαιώματα έχουν νόημα μόνο όταν αξιοποιούνται συνειδητά αμυντικά στο πλαίσιο της Κοινωνικής Πάλης με σκοπό την δημιουργία των αντικειμενικών και υποκειμενικών συνθηκών που θα οδηγήσουν στην κατάλυση των ιεραρχικών δομών και την απελευθέρωση του ανθρώπου σε όλα τα επίπεδα. ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΠΑΝΤΑ ΕΝΟΣ ΑΝΤΙΥΣΥΣΤΗΜΙΚΟΥ ΠΡΟΤΑΓΜΑΤΟΣ Με άλλα λόγια, δεν μπορούμε και δεν πρέπει να παλεύουμε για τη διατήρηση των δικαιωμάτων και των ατομικών ελευθεριών ως αυτοσκοπό, αλλά συμπληρωματικά στην αντισυστημική μας πάλη για την συνεχή διεύρυνση τους μέσω της δημιουργικής ένταξης τους σε ένα απελευθερωτικό πολιτικό ΠΡΟΤΑΓΜΑ, ΜΕ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ που θα στοχεύει στην κατάλυση των ιεραρχικών δομών και σχέσεων, στην καθολική ανατροπή του συστήματος και την αντικατάσταση του από μια εναλλακτική μορφή ελευθεριακής και αμεσοδημοκρατικής κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής οργάνωσης. Μέσα σε ένα τέτοιο απελευθερωτικό πολιτικό πλαίσιο, ο αγώνας για την προάσπιση των δικαιωμάτων θα χάσει τον απλά ρεφορμιστικό χαρακτήρα που έχει σήμερα και θα συμβάλει στην υπεράσπιση του κινήματος για την ριζοσπαστική κοινωνική αλλαγή.
Η κυβέρνηση δοσίλογων που υπηρετεί τα συμφέροντα της υπερεθνικής κατοχής που έχει εγκαθιδρυθεί στην Ελλάδα, προχώρησε, κάτω από πέπλο απόλυτης μυστικότητας, στην κατάργηση και των ελάχιστων ασφαλιστικών δικλείδων που περιλαμβάνονταν στην «αντιτρομοκρατική» νομοθεσία (γνωστότερη και ως τρομονόμος), και διασφάλιζαν ―έστω και θεωρητικά― ότι μαχητικές ενέργειες που υποστηρίζουν συνδικαλιστικές δράσεις αλλά και δράσεις πολιτικής διαμαρτυρίας δεν μπορούσαν χαρακτηριστούν ως «τρομοκρατικές» πράξεις και να περιληφθούν στην δικαιοδοσία της νομοθεσίας για την καταπολέμηση της «τρομοκρατίας». Η αναθεώρηση αυτή που εγκρίθηκε εν κρυπτώ από το θερινό τμήμα της Βουλής κι έγινε γνωστή μόνο πριν από λίγες ημέρες, αναγάγει την πολιτική διαμαρτυρία και τις δυναμικές συνδικαλιστικές κινητοποιήσεις σε εν δυνάμει τρομοκρατική πρακτική και θεσμοποιεί την έλευση του σοσιαλφασισμού στην Ελλάδα, περαιτέρω ποινικοποιώντας την Κοινωνική Πάλη στη χώρα.
Πλέον, η διατάραξη της κοινωνικής ειρήνης, η πρόκληση φθοράς σε περιουσία, η πρόκληση σωματικών βλαβών και η παρακώλυση των συγκοινωνιών, ακόμη κι αν διενεργούνται στο πλαίσιο συλλογικών εκδηλώσεων πολιτικής διαμαρτυρίας, θα εκλαμβάνονται ως εχθρικές προς το Κράτος και το Σύστημα ενέργειες, θα ταξινομούνται ως πράξεις πολιτικής ανυπακοής που αποβλέπουν στον βίαιο εξαναγκασμό του Δημοσίου και θα τιμωρούνται με κακουργηματικές ποινές. Η νομική ταύτιση κάθε αντισυστημικής δράσης με την «τρομοκρατία», επικυρώνει τον εκφασισμό του καθεστώτος και αποτελεί πράξη ωμής επιβολής της θέλησης των ελίτ πάνω στα ετεροκαθοριζόμενα κοινωνικά στρώματα, μέσα στις συνθήκες ανελέητου κοινωνικού πολέμου που σηματοδότησε η υπογραφή του Μνημονίου.
Για μας η εξέλιξη αυτή συνιστά το φυσικό επιστέγασμα μιας λυσσαλέας εκστρατείας «από τα πάνω» που έχουν εξαπολύσει οι ελίτ παγκοσμίως, ιδιαίτερα μετά την Κρίση του Συστήματος της διεθνοποιημένης Οικονομίας της Αγοράς για την επιδείνωση των σχέσεων εξάρτησης και την εντατικοποίηση της οικονομικής καταπίεσης σε βάρος των μη-προνομιούχων κοινωνικών ομάδων. Η αύξηση της καταπίεσης στο πολιτικό επίπεδο, είναι το αναπόφευκτο συμπλήρωμα της αύξησης της ανισοκατανομής δύναμης στο πεδίο της οικονομίας. Κατά τη γνώμη μας, ο βαθμός σταθερότητας κάθε ετερόνομου καθεστώτος που χαρακτηρίζεται από την ασυμμετρία δύναμης μεταξύ των πολιτών και βασίζεται για την αναπαραγωγή του σε ιεραρχικές δομές και σχέσεις ―που διασφαλίζουν και συντηρούν αυτή την ασυμμετρία―, εξαρτάται από τον βαθμό στον οποίο τα υποτελή κοινωνικά στρώματα εσωτερικεύουν μέσω της διαδικασίας κοινωνικοποίησης τις ετερόνομες, ηγεμονικές αξίες που είναι συμβατές με το κυρίαρχο θεσμικό πλαίσιο και ως εκ τούτου φτάνουν να πιστεύουν ότι έχουν και οι ίδιες επενδυμένο συμφέρον στην αναπαραγωγή του εν λόγω καταπιεστικού κοινωνικού συστήματος.
Στην κρίσιμη ιστορική περίοδο που διανύουμε οι βασικοί ιδεολογικοί μύθοι που εκτρέφουν τις συνθήκες αναπαραγωγής του συστήματος και δικαιολογούν την αυξανόμενη τάση για συγκέντρωση όλων των μορφών δύναμης σε όλο και λιγότερα χέρια διαψεύδονται βίαια και καταρρέουν με αποτέλεσμα η διαδικασία κοινωνικοποίησης να είναι όλο και λιγότερο αποτελεσματική Η υπόσχεση της επέκτασης της καταναλωτικής κοινωνίας χάνει τη λάμψη της και φαντάζει κίβδηλη όταν τα εισοδήματα πετσοκόβονται και η βαριά φορολογία πλήττει την έτσι κι αλλιώς πενιχρή αγοραστική δύναμη των λαϊκών στρωμάτων. Η προοπτική της κοινωνικής κινητικότητας (δηλαδή οι ευκαιρίες αναρρίχησης στην κοινωνική πυραμίδα) που εξασφαλίζε την ανοχή μεγάλου μέρους του πληθυσμού για τον ιεραρχικό τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας παύει να εκπέμπει την ιδεολογική έλξη της κι εξαφανίζεται από τον ορίζοντα μπροστά στο απειλητικό φάσμα της «προλεταριοποίησης» των μεσαίων και μικρομεσαίων στρωμάτων.
Σε αυτό το πλαίσιο γενικευμένης αναταραχής των θεμελιώδων συστημικών παραμέτρων, η αντιπροσωπευτική «δημοκρατία» δεν αισθάνεται τόσο ασφαλής όσο παλιά. Εξαναγκάζεται να εγκαταλείψει τις τυπικές φόρμες της συνταγματικής διακυβέρνησης. Διατηρεί το περίβλημα των θεσμών πολιτικής αντιπροσώπευσης, εισάγοντας παράλληλα ένα κατασταλτικό νομοθετικό οπλοστάσιο ―από φασίζουσες, ημιολοκληρωτικές ρυθμίσεις― που στόχο έχει να καλύψει μέσω της πολιτικής, της φυσικής βίας και του εξαναγκασμού τις ανεπάρκειες της διαδικασίας κοινωνικοποίησης.
Η τελική συστημική μορφή που λαμβάνει ένα ετερόνομο καθεστώς, ο βαθμός συμμετοχής στην πολιτική διαδικασία που παρέχει στους υπηκόους του και η νομική κατοχύρωση που επιφυλάσσει σε ορισμένα «φυσικά» και «αναφαίρετα» δικαιώματα τους, είναι για εμάς πρωτίστως ζήτημα ποσοτικό, όχι ποιοτικό, και προκύπτει κάθε φορά από την ιστορική έκβαση της Κοινωνικής Πάλης μέσα στις δεδομένες επιμέρους αντικειμενικές και υποκειμενικές συνθήκες. Σε συμφωνία με την ανάλυση της ΠΔ για την ατομική και κοινωνική αυτονομία, δεν υφίσταται για εμάς ουσιαστικός διαχωρισμός ανάμεσα σε «κακά» δικτατορικά καθεστώτα της υπανάπτυκτης περιφέρειας του διεθνούς συστήματος και «καλά», «δημοκρατικά» καθεστώτα του ανεπτυγμένου καπιταλιστικού κέντρου, εάν δεν συνυπολογίζονται εξίσου ο οικονομικός και κοινωνικός παράγοντας στην κάθε περίπτωση και η θέση τους σε σχέση με το διεθνοποιημένο σήμερα σύστημα και την υπερεθνική ελίτ. Οι αντιπροσωπευτικοί θεσμοί είναι κρατικιστικοί πολιτικοί θεσμοί που αποσπούν και διαχωρίζουν την Πολιτική από την Κοινωνία κι ευνοούν την συγκέντρωση πολιτικής δύναμης στα χέρια μιας μικρής επαγγελματικής πολιτικής ελίτ, που αποκτά το δικαίωμα να διευθύνει και να μορφοποιεί αυθαίρετα τις βασικές παραμέτρους της πολιτικής, αλλά και –-λιγότερο— της οικονομικής και κοινωνικής ζωής πέρα από τον έλεγχο και τη βούληση της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών. Έτσι, η διάκριση των καθεστώτων που κάνει η ΠΔ δεν αφορά απλά τους πολιτικούς θεσμούς (Αντιπροσωπευτική «Δημοκρατία», Δικτατορία κτλ.) που εύκολα μπορεί να οδηγήσει ένα μέσο φιλελεύθερο (αλλά και κάποιους «ελευθεριακούς») σε συμπεράσματα για ανωτερότητα ενός καθεστώτος απέναντι στο άλλο, με βάση την υποτιθέμενη ποιοτική προσέγγιση της αυτονομίας μέσω της κατοχύρωσης κάποιων ατομικών δικαιωμάτων, αλλά είναι ανάμεσα σε καθεστώτα που υποστηρίζουν και τυποποιούν διαφορετικά είδη σχέσεων ανισοκατανομής δύναμης και ετερονομίας (πολιτική, οικονομική, κοινωνική). ΜΕ ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ ΟΙ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΜΕΤΑΞΥ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΕΙΔΩΝ ΕΤΕΡΟΝΟΜΩΝ ΚΑΘΕΣΤΩΤΩΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΣΟΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΠΟΙΟΤΙΚΕΣ και δεν συρρικνώνονται «κατά το δοκούν» μόνο στην πολιτική, οικονομική ή κοινωνική σφαίρα αλλά κρίνονται ολιστικά.
Γίνεται αντιληπτό από τα παραπάνω ότι τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα ―στο μέτρο που συνιστούν παραχώρηση στην οποία εξαναγκάζονται να προβούν οι κυρίαρχες ελίτ ως αποτέλεσμα της πίεσης που ασκούν τα ετεροκαθοριζόμενα κοινωνικά στρώματα μέσω της εντατικοποίησης της Κοινωνικής Πάλης― αποτελούν απλά αναγκαίο ανάχωμα στη συστημική βία και δεν μπορούν να αποτελούν αυτοσκοπό για ένα κίνημα αυτοκαθορισμού σε όλα τα επίπεδα όπως η ΠΔ. Κι αυτό διότι προϋποθέτουν την ύπαρξη μιας ετερόνομης πολιτικής εξουσίας εναντίον της οποίας θεσπίζονται και στρέφονται, ενώ μια ΠΔ λειτουργεί έξω από το πολιτικό σύστημα της αντιπροσωπευτικής «Δημοκρατίας» και το Κράτος. Δεύτερον, διότι η ύφεση σε μια δεδομένη χρονική περίοδο της Κοινωνικής Πάλης από τη μεριά των μη-προνομιούχων κοινωνικών ομάδων ―που μπορεί να θεωρήσουν ότι εκπλήρωσαν τους στρατηγικούς στόχους τους με την κατοχύρωση των εν λόγω δικαιωμάτων― μοιραία θα επιφέρει την αντεπίθεση των ελίτ (όπως γίνεται τώρα με την «εξέγερση» τους) που κατέχουν τη θεσμική δύναμη στο πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό πεδίο και θα εκφραστεί μέσα από την κατάργηση εκείνων των κρίσιμων κοινωνικών και ατομικών δικαιωμάτων που μέσω της ύπαρξης τους επιβάλλουν κάποιου είδους κοινωνικό έλεγχο και περιορίζουν την αυθαιρεσία των ελίτ στην άσκηση της εξουσίας τους. Αυτό δεν συμβαίνει απλώς γιατί τα μέλη της ελίτ εμφορούνται από αντικοινωνικές αντιλήψεις και νοοτροπίες, αλλά οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι σε μια ετερόνομη κοινωνία η Κοινωνική Πάλη αποτελεί δομικό στοιχείο της κοινωνικής πραγματικότητας και απορρέει από την εγγενή συστημική αντίθεση ανάμεσα στα συμφέροντα και τους σκοπούς της κυρίαρχης μειονότητας ―η οποία φυσιολογικά αποβλέπει στη συνέχιση και αναπαραγωγή της κυριαρχίας της― και στα συμφέροντα και τους σκοπούς μεγάλου τμήματος των υποτελών κοινωνικών ομάδων ―που σαν συνέπεια της κοινωνικής θέσης τους, δεν βρίσκουν έκφραση στις συγκεντρωτικές δομές κυριαρχίας της ετερόνομης κοινωνικής ολότητας.
Γι’ αυτούς τους λόγους, η Περιεκτική Δημοκρατία δεν προτείνει έναν σισύφειο αγώνα υπεράσπισης των κεκτημένων με σκοπό την επιστροφή σε μια «χρυσή εποχή» όπου τα πολιτικά δικαιώματα και οι ατομικές ελευθερίες υποτίθεται ότι γίνονταν σεβαστά από τους κυριάρχους. Αντίθετα, πιστεύουμε ότι οι ατομικές ελευθερίες και τα πολιτικά δικαιώματα έχουν νόημα μόνο όταν αξιοποιούνται συνειδητά αμυντικά στο πλαίσιο της Κοινωνικής Πάλης με σκοπό την δημιουργία των αντικειμενικών και υποκειμενικών συνθηκών που θα οδηγήσουν στην κατάλυση των ιεραρχικών δομών και την απελευθέρωση του ανθρώπου σε όλα τα επίπεδα. ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΠΑΝΤΑ ΕΝΟΣ ΑΝΤΙΥΣΥΣΤΗΜΙΚΟΥ ΠΡΟΤΑΓΜΑΤΟΣ Με άλλα λόγια, δεν μπορούμε και δεν πρέπει να παλεύουμε για τη διατήρηση των δικαιωμάτων και των ατομικών ελευθεριών ως αυτοσκοπό, αλλά συμπληρωματικά στην αντισυστημική μας πάλη για την συνεχή διεύρυνση τους μέσω της δημιουργικής ένταξης τους σε ένα απελευθερωτικό πολιτικό ΠΡΟΤΑΓΜΑ, ΜΕ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ που θα στοχεύει στην κατάλυση των ιεραρχικών δομών και σχέσεων, στην καθολική ανατροπή του συστήματος και την αντικατάσταση του από μια εναλλακτική μορφή ελευθεριακής και αμεσοδημοκρατικής κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής οργάνωσης. Μέσα σε ένα τέτοιο απελευθερωτικό πολιτικό πλαίσιο, ο αγώνας για την προάσπιση των δικαιωμάτων θα χάσει τον απλά ρεφορμιστικό χαρακτήρα που έχει σήμερα και θα συμβάλει στην υπεράσπιση του κινήματος για την ριζοσπαστική κοινωνική αλλαγή.
ΕΠΙΘΕΣΗ ΚΑΤΑ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΣΤΗ ΓΑΖΑ ΜΕ ΒΟΜΒΕΣ ΛΕΥΚΟΥ ΦΩΣΦΟΡΟΥ AΠΟ ΤΟΥΣ ΣΙΩΝΑΖΙΣΤΕΣ
ΟΠΤΙΚΟ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ ΓΙΑ ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ ΠΟΥ ΔΙΑΠΡΑΤΤΕΙ ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΑ ΤΟ ΝΑΖΙΣΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ ΣΤΑ ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΑ: ΕΠΙΘΕΣΗ ΚΑΤΑ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΣΤΗ ΓΑΖΑ ΜΕ ΒΟΜΒΕΣ ΛΕΥΚΟΥ ΦΩΣΦΟΡΟΥ
Ιουλίου 23rd, 2010 0 Δεν χρειάζονται και πάρα πολλά λόγια για να προλογίσουμε την κτηνωδία που αποτυπώνεται στις φωτογραφίες που ακολουθούν. Θεωρήσαμε αναγκαία την ευρεία δημοσιοποίηση των εν λόγω φωτογραφιών γιατί είναι ακριβώς τέτοιες εικόνες που αποκαλύπτουν την αγριότητα του σιωνιστικής ναζιστικής κατοχής των Παλαιστινιακών εδαφών, τις οποίες συσκοτίζουν τα απανταχού συστημικά ΜΜΕ και τις εμποδίζουν να φτάσουν σε ένα ευρύ κοινό από φόβο μήπως και κατανοήσει επιτέλους ο πολύς κόσμος την εγκληματική φύση του Κράτους του Ισραήλ. Ένα Κράτος που συνεχίζει ανενόχλητο την γενοκτονική εκστρατεία που έχει εξαπολύσει εδώ και χρόνια κατά του δύσμοιρου Παλαιστινιακού πληθυσμού, η οποία αποβλέπει στην εκπλήρωση του βασικού στρατηγικού στόχου του Σιωνιστικού κινήματος, που ταυτόχρονα αποτελεί και την αναγκαία συνθήκη για την συντήρηση και την αναπαραγωγή του «καθαρού» Εβραϊκού κράτους με τη ρατσιστική μορφή που αυτό έχει σήμερα. Δηλαδή, να αναγκάσει τους Παλαιστίνιους με την κρατική τρομοκρατία, τις σφαγές και τις μαζικές δολοφονίες (φυσική συστημική βία), καθώς και με διάφορες έμμεσες μορφές οικονομικής και πολιτιστικής συστημικής βίας που κάνουν ανυπόφορη την ζωή για όσους Παλαιστίνιους εξακολουθούν να επιβιώνουν στα κατεχόμενα, σε βίαιο εξανδραποδισμό και μαζική εγκατάλειψη των Παλαιστινιακών εδαφών.
Οι δολοφονίες παιδιών είναι κάτι που ο ισραηλινός στρατός κατοχής γνωρίζει καλά να κάνει. Κατά τη διάρκεια της δεύτερης Ιντιφάντα οι δυνάμεις κατοχής δεν δίσταζαν να πυροβολούν στο ψαχνό, όταν βρίσκονταν απέναντι σε ανήλικους που έκαναν «αντίσταση» στον κατακτητή κρατώντας σφεντόνες και πετώντας πέτρες. Το 83% των τραυμάτων ήταν στο κεφάλι πράγμα που αποδεικνύει ότι οι «πολιτισμένοι» σιωνιστές πυροβολούν εναντίον μικρών παιδιών για να σκοτώσουν χωρίς κανέναν δισταγμό και καμιά ηθική αναστολή. Αυτά είναι τα κατορθώματα ενός στρατού που απαρτίζεται από πωρωμένους ρατσιστές φονιάδες, οι οποίοι έχουν κοινωνικοποιηθεί μέσα σε ένα κυρίαρχο κοινωνικό παράδειγμα που είναι δομημένο γύρω από την αντίληψη της φυλετικής υπεροχής του Εβραϊκού έθνους και θεωρούν τα παιδιά των Παλαιστινίων σαν υπαρξιακή απειλή για το Κρατός του Ισραήλ. Γι’ αυτούς ένα νεκρό παιδί είναι ένας Άραβας μαχητής λιγότερος που θα χρειαστεί να πολεμήσουν στο μέλλον. Θα τους αφήσουμε ατιμώρητους;
Ας συμμετέχουμε όλοι στις διεθνείς εκστρατείες «από τα κάτω» που βρίσκονται σε εξέλιξη για την πολιτική, οικονομική κα πολιτιστική απομόνωση των απανταχού σιωνιστών και φιλοσιωνιστών και ας κινητοποιηθούμε στο πλευρό των ένοπλων λαϊκών Παλαιστινιακών οργανώσεων που δεν υποκύπτουν στην ωμή κατοχική βία και εξακολουθούν να αντιστέκονται στον κατακτητή. Ας μην αφήσουμε τους ανυπεράσπιστους Παλαιστίνιους να αγωνίζονται μόνοι τους ενάντια στον πάνοπλο εισβολέα που προσπαθεί να τους εξοντώσει με όλη την απεριόριστη γκάμα των δολοφονικών μέσων που διαθέτει και του παρέχονται αφειδώς από την υπερεθνική ελίτ. Απέναντι στην μονολιθική και πολυεπίπεδη υποστήριξη που παρέχει η υπερεθνική ελίτ στο γενοκτονικό Σιωνιστικό μόρφωμα, αλλά και στην διαρκή διπλωματική και στρατιωτική συμμαχία της ντροπής που έχει συνάψει με το εγκληματικό ισραηλινό καθεστώς η δική μας εγχώρια φιλοσιωνιστική πολιτική ελίτ (που επιβεβαιώνεται περίτρανα με την προκλητική επίσημη επίσκεψη Έλληνα πρωθυπουργού στο Ισραήλ για πρώτη φορά σε τριάντα χρόνια και μόλις λίγες εβδομάδες μετά τις δολοφονίες των ακτιβιστών του «στολίσκου της ελευθερίας» και την πειρατική ενέργεια του Ισραήλ εναντίον και ελληνικού πλοίου στην ανοικτή θάλασσα) να αντιτάξουμε μια συμμαχία που θα απαρτίζεται από λαϊκά αντισυστημικά κινήματα και από κάθε λογής ελευθεριακές συλλογικότητες διακηρύσσοντας ότι δεν θα ανεχτούμε ούτε μια μέρα παραπάνω τη συνέχιση αυτού του στυγερού εγκλήματος σε βάρος του μαρτυρικού Παλαιστινιακού λαού.
Addendum
Η χρήση εμπρηστικών βομβών λευκού φωσφόρου ενάντια σε πολίτες είναι Έγκλημα Πολέμου. Στις φωτογραφίες καταγράφεται λεπτό προς λεπτό ο βομβαρδισμός από τις Ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις ενός σχολείου της υπηρεσίας του ΟΗΕ (UNRWA) για τους πρόσφυγες, στην συνοικία Μπέιτ Λαχία της Γάζας, καθώς και τα καταστροφικά αποτελέσματα του.
Ο λευκός φώσφορος είναι μια παραλλαγή του κίτρινου φωσφόρου. Η χαρακτηριστική μυρωδιά του θυμίζει την μυρωδιά του σκόρδου. Όταν απελευθερώνεται στην ατμόσφαιρα αντιδρά γρήγορα με το οξυγόνο, προκαλώντας ανεξέλεγκτες πυρκαγιές και παχύ, αδιαπέραστο άσπρο καπνό που με τη σειρά του προκαλεί νέα αλυσιδωτή αντίδραση με το υγρώδες συστατικό που περιέχεται στο φωσφορικό οξύ.
Στην περίπτωση που ο Λευκός Φώσφορος έλθει σε επαφή με το ανθρώπινο σώμα προκαλεί σοβαρά εγκαύματα που είναι ικανά να απογυμνώσουν το ανθρώπινο σώμα κατατρώγοντας το δέρμα και τα στρώματα σαρκός που βρίσκονται κάτω από την επιδερμίδα, αφήνοντας μόνο ξεροψημένα οστά.
Η επιδρομή κόστισε τη ζωή σε τουλάχιστον δύο παιδιά που μαζί με άλλους χίλιους εξακόσιους Παλαιστίνιους άμαχους, είχαν καταφύγει στο σχολείο για να γλιτώσουν από τους δολοφονικούς βομβαρδισμούς του Ισραήλ και τραυμάτισε σοβαρά άλλα δώδεκα.
- Για να δείτε τις φωτογραφίες από την βάρβαρη σιωνιστική επίθεση στο σχολείο της Γάζας πατήστε εδώ:
http://electronicintifada.net/v2/article10223.shtml
- Για να βρείτε πληροφορίες γύρω από τη διεθνή εκστρατεία απομόνωσης του Ισραήλ που οργανώνεται «από τα κάτω» σε παγκόσμιο επίπεδο πατήστε εδώ:
http://www.bigcampaign.org/
http://www.intifada.gr/cgi-bin/pages/index.pl?arlang=Greek
Ιουλίου 23rd, 2010 0 Δεν χρειάζονται και πάρα πολλά λόγια για να προλογίσουμε την κτηνωδία που αποτυπώνεται στις φωτογραφίες που ακολουθούν. Θεωρήσαμε αναγκαία την ευρεία δημοσιοποίηση των εν λόγω φωτογραφιών γιατί είναι ακριβώς τέτοιες εικόνες που αποκαλύπτουν την αγριότητα του σιωνιστικής ναζιστικής κατοχής των Παλαιστινιακών εδαφών, τις οποίες συσκοτίζουν τα απανταχού συστημικά ΜΜΕ και τις εμποδίζουν να φτάσουν σε ένα ευρύ κοινό από φόβο μήπως και κατανοήσει επιτέλους ο πολύς κόσμος την εγκληματική φύση του Κράτους του Ισραήλ. Ένα Κράτος που συνεχίζει ανενόχλητο την γενοκτονική εκστρατεία που έχει εξαπολύσει εδώ και χρόνια κατά του δύσμοιρου Παλαιστινιακού πληθυσμού, η οποία αποβλέπει στην εκπλήρωση του βασικού στρατηγικού στόχου του Σιωνιστικού κινήματος, που ταυτόχρονα αποτελεί και την αναγκαία συνθήκη για την συντήρηση και την αναπαραγωγή του «καθαρού» Εβραϊκού κράτους με τη ρατσιστική μορφή που αυτό έχει σήμερα. Δηλαδή, να αναγκάσει τους Παλαιστίνιους με την κρατική τρομοκρατία, τις σφαγές και τις μαζικές δολοφονίες (φυσική συστημική βία), καθώς και με διάφορες έμμεσες μορφές οικονομικής και πολιτιστικής συστημικής βίας που κάνουν ανυπόφορη την ζωή για όσους Παλαιστίνιους εξακολουθούν να επιβιώνουν στα κατεχόμενα, σε βίαιο εξανδραποδισμό και μαζική εγκατάλειψη των Παλαιστινιακών εδαφών.
Οι δολοφονίες παιδιών είναι κάτι που ο ισραηλινός στρατός κατοχής γνωρίζει καλά να κάνει. Κατά τη διάρκεια της δεύτερης Ιντιφάντα οι δυνάμεις κατοχής δεν δίσταζαν να πυροβολούν στο ψαχνό, όταν βρίσκονταν απέναντι σε ανήλικους που έκαναν «αντίσταση» στον κατακτητή κρατώντας σφεντόνες και πετώντας πέτρες. Το 83% των τραυμάτων ήταν στο κεφάλι πράγμα που αποδεικνύει ότι οι «πολιτισμένοι» σιωνιστές πυροβολούν εναντίον μικρών παιδιών για να σκοτώσουν χωρίς κανέναν δισταγμό και καμιά ηθική αναστολή. Αυτά είναι τα κατορθώματα ενός στρατού που απαρτίζεται από πωρωμένους ρατσιστές φονιάδες, οι οποίοι έχουν κοινωνικοποιηθεί μέσα σε ένα κυρίαρχο κοινωνικό παράδειγμα που είναι δομημένο γύρω από την αντίληψη της φυλετικής υπεροχής του Εβραϊκού έθνους και θεωρούν τα παιδιά των Παλαιστινίων σαν υπαρξιακή απειλή για το Κρατός του Ισραήλ. Γι’ αυτούς ένα νεκρό παιδί είναι ένας Άραβας μαχητής λιγότερος που θα χρειαστεί να πολεμήσουν στο μέλλον. Θα τους αφήσουμε ατιμώρητους;
Ας συμμετέχουμε όλοι στις διεθνείς εκστρατείες «από τα κάτω» που βρίσκονται σε εξέλιξη για την πολιτική, οικονομική κα πολιτιστική απομόνωση των απανταχού σιωνιστών και φιλοσιωνιστών και ας κινητοποιηθούμε στο πλευρό των ένοπλων λαϊκών Παλαιστινιακών οργανώσεων που δεν υποκύπτουν στην ωμή κατοχική βία και εξακολουθούν να αντιστέκονται στον κατακτητή. Ας μην αφήσουμε τους ανυπεράσπιστους Παλαιστίνιους να αγωνίζονται μόνοι τους ενάντια στον πάνοπλο εισβολέα που προσπαθεί να τους εξοντώσει με όλη την απεριόριστη γκάμα των δολοφονικών μέσων που διαθέτει και του παρέχονται αφειδώς από την υπερεθνική ελίτ. Απέναντι στην μονολιθική και πολυεπίπεδη υποστήριξη που παρέχει η υπερεθνική ελίτ στο γενοκτονικό Σιωνιστικό μόρφωμα, αλλά και στην διαρκή διπλωματική και στρατιωτική συμμαχία της ντροπής που έχει συνάψει με το εγκληματικό ισραηλινό καθεστώς η δική μας εγχώρια φιλοσιωνιστική πολιτική ελίτ (που επιβεβαιώνεται περίτρανα με την προκλητική επίσημη επίσκεψη Έλληνα πρωθυπουργού στο Ισραήλ για πρώτη φορά σε τριάντα χρόνια και μόλις λίγες εβδομάδες μετά τις δολοφονίες των ακτιβιστών του «στολίσκου της ελευθερίας» και την πειρατική ενέργεια του Ισραήλ εναντίον και ελληνικού πλοίου στην ανοικτή θάλασσα) να αντιτάξουμε μια συμμαχία που θα απαρτίζεται από λαϊκά αντισυστημικά κινήματα και από κάθε λογής ελευθεριακές συλλογικότητες διακηρύσσοντας ότι δεν θα ανεχτούμε ούτε μια μέρα παραπάνω τη συνέχιση αυτού του στυγερού εγκλήματος σε βάρος του μαρτυρικού Παλαιστινιακού λαού.
Addendum
Η χρήση εμπρηστικών βομβών λευκού φωσφόρου ενάντια σε πολίτες είναι Έγκλημα Πολέμου. Στις φωτογραφίες καταγράφεται λεπτό προς λεπτό ο βομβαρδισμός από τις Ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις ενός σχολείου της υπηρεσίας του ΟΗΕ (UNRWA) για τους πρόσφυγες, στην συνοικία Μπέιτ Λαχία της Γάζας, καθώς και τα καταστροφικά αποτελέσματα του.
Ο λευκός φώσφορος είναι μια παραλλαγή του κίτρινου φωσφόρου. Η χαρακτηριστική μυρωδιά του θυμίζει την μυρωδιά του σκόρδου. Όταν απελευθερώνεται στην ατμόσφαιρα αντιδρά γρήγορα με το οξυγόνο, προκαλώντας ανεξέλεγκτες πυρκαγιές και παχύ, αδιαπέραστο άσπρο καπνό που με τη σειρά του προκαλεί νέα αλυσιδωτή αντίδραση με το υγρώδες συστατικό που περιέχεται στο φωσφορικό οξύ.
Στην περίπτωση που ο Λευκός Φώσφορος έλθει σε επαφή με το ανθρώπινο σώμα προκαλεί σοβαρά εγκαύματα που είναι ικανά να απογυμνώσουν το ανθρώπινο σώμα κατατρώγοντας το δέρμα και τα στρώματα σαρκός που βρίσκονται κάτω από την επιδερμίδα, αφήνοντας μόνο ξεροψημένα οστά.
Η επιδρομή κόστισε τη ζωή σε τουλάχιστον δύο παιδιά που μαζί με άλλους χίλιους εξακόσιους Παλαιστίνιους άμαχους, είχαν καταφύγει στο σχολείο για να γλιτώσουν από τους δολοφονικούς βομβαρδισμούς του Ισραήλ και τραυμάτισε σοβαρά άλλα δώδεκα.
- Για να δείτε τις φωτογραφίες από την βάρβαρη σιωνιστική επίθεση στο σχολείο της Γάζας πατήστε εδώ:
http://electronicintifada.net/v2/article10223.shtml
- Για να βρείτε πληροφορίες γύρω από τη διεθνή εκστρατεία απομόνωσης του Ισραήλ που οργανώνεται «από τα κάτω» σε παγκόσμιο επίπεδο πατήστε εδώ:
http://www.bigcampaign.org/
http://www.intifada.gr/cgi-bin/pages/index.pl?arlang=Greek
Κυριακή 4 Ιουλίου 2010
Σάββατο 3 Ιουλίου 2010
Πέμπτη 1 Ιουλίου 2010
ΑΝΤΙΣΥΣΤΗΜΙΚΗ ΣΥΣΤΡΑΤΕΥΣΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟ-ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΜΕ ΣΤΟΧΟ ΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΕΤΡ
ΔΙΚΤΥΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΙΟΥΝΗΣ 2010
Ενώ οι ντόπιες και ξένες ελίτ ήδη άρχισαν να τρίβουν τα χέρια τους για την επιτυχία της κοινοβουλευτικής Χούντας στην επιβολή των πιο κτηνωδών μέτρων που έχει γνωρίσει η Ευρώπη, ήδη αρχίζουν όλο και περισσότεροι ν’ αντιλαμβάνονται το μέγεθος της εξαπάτησης, παρά τις «φιλότιμες» προσπάθειες των ΜΜΕ της ημι-ολοκληρωτικής «δημοκρατίας» σε μια συνεχή προσπάθεια διαστρέβλωσης της πραγματικότητας ενώ τελευταία επενδύουν σε νέο γύρο τρομοϋστερίας μετά την πρόσφατη επίθεση στο Υπουργείο «Προστασίας του Πολίτη». Παρόλα αυτά, είναι αλήθεια ότι ούτε οι ίδιες οι ελίτ περίμεναν ότι αυτοί οι κρίσιμοι πρώτοι μήνες θα περνούσαν με απόλυτα ελεγχόμενες (από τα κόμματα εξουσίας και τους τοποτηρητές τους στα συνδικάτα) σποραδικές απεργίες και διαδηλώσεις, τις οποίες η ημι-ολοκληρωτική κυβέρνηση περιορίζει παραπέρα με τη μαζική αστυνομοκρατία που έχει εξαπολύσει, σε συνδυασμό με την γκρι και μαύρη προπαγάνδα που χρησιμοποιεί, με τη βοήθεια της ΕΕ, του ΔΝΤ και των απεριόριστων κονδυλίων που μασούν τα πολλαπλασιαζόμενα παπαγαλάκια στα ΜΜΕ για τα οποία η κρίση είναι πράγματι ευκαιρία!
Σήμερα, τα λαϊκά στρώματα αντιμετωπίζουν τη μεγαλύτερη επίθεση από τις ντόπιες και ξένες ελίτ στη μεταπολεμική περίοδο και η κοινοβουλευτική Χούντα που μας κυβερνά είναι η πιο αδίστακτη κυβέρνηση στη μεταπολίτευση. Πρόκειται για μια στυγνή επίθεση που παρουσιάζεται ως «μονόδρομος», ένας ισχυρισμός - καθαρή απάτη και γι’ αυτό χρησιμοποιεί την άμεση ή έμμεση βία, καθώς και τη βοήθεια μιας αγέλης επαγγελματιών πολιτικών που έχουν ως βασικό κίνητρο τη διατήρηση των οικονομικών και κοινωνικών προνομίων που τους παρέχει το «βουλευτιλίκι», των τηλεοπτικών ΜΜΕ που ελέγχουν οι ελίτ, και των εργατικών συνδικάτων που ελέγχονται από κομματικούς εγκάθετους. Ο λαός, την ίδια στιγμή, δεν έχει να περιμένει τίποτα από τη ρεφορμιστική αριστερά η οποία παίρνοντας ως δεδομένους τους δυο πυλώνες του Ελληνικού «αναπτυξιακού» μοντέλου (την ένταξη μας στην Ε.Ε./ Ευρωζώνη και τις «απελευθερωμένες» αγορές εργασίας, κεφαλαίου και εμπορευμάτων) συμπεραίνουν ότι αρκεί η αλλαγή πολιτικής ΜΕΣΑ στην Ευρωζώνη και την ΕΕ για να ξεπεραστεί η κρίση, ακόμη και με ανοικτές και απελευθερωμένες αγορές, με διάφορες ρεφορμιστικές ουτοπίες που ανήκουν στον χώρο της επιστημονικής φαντασίας, αν όχι της παραπλανητικής α-νοησίας. Και αυτό, γιατί από τη στιγμή που οικονομίες σε διαφορετικά επίπεδα ανάπτυξης (εξαιτίας σημαντικών αποκλίσεων στην παραγωγικότητα, στις οικονομίες κλίμακος και τελικά την ανταγωνιστικότητα) είναι ενσωματωμένες σε ένα σύστημα ανοικτών και απελευθερωμένων αγορών όπως η ΕΕ, μπορεί εύκολα να δειχθεί, όχι μόνο με τη Μαρξιστική και τη γενικότερη ριζοσπαστική οικονομική θεωρία, αλλά ακόμη και την ορθόδοξη, ότι οι χώρες με τη μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα θα ωφεληθούν από το σύστημα αυτό, σε βάρος των χωρών με χαμηλότερη ανταγωνιστικότητα και οι αποκλίσεις θα μεγαλώσουν. Με άλλα λόγια η απώτερη αιτία της κρίσης είναι η ίδια η Ε.Ε. και όχι απλά η Ευρωζώνη και οι πολιτικές της, όπως υποστηρίζουν απατηλά διάφορες δήθεν «αντικαπιταλιστικές» απόψεις που αποπροσανατολίζουν το λαϊκό κίνημα ζητώντας μόνο έξοδο από την Ευρωζώνη (που ακόμη και κύκλοι στην ηγεσία της Ευρωζώνης προτείνουν για κάποιο στάδιο) ενώ το αίτημα για έξοδο από την ΕΕ είναι πιο ώριμο παρά ποτέ τώρα που είναι φανερό ότι γίναμε προτεκτοράτο της!
Όμως το ποια είναι η πραγματική αιτία της κρίσης έχει αποφασιστική σημασία όσον αφορά τα απαιτούμενα μέτρα για να ξεπεραστεί η κρίση. Η κατεδάφιση κάθε κοινωνικού ελέγχου στις αγορές εργασίας, στο ασφαλιστικό, όπου έμμεσα εισάγεται η ιδιωτική ασφάλιση, όπως το ίδιο σκοπεύουν να κάνουν με την ιδιωτικοποίηση της παιδείας και της υγείας και το ξεπούλημα ειδών βασικής ανάγκης όπως το νερό, τα τρένα κ.λπ. σε ληστρικούς καπιταλιστές όπως η δήθεν «κομμουνιστική» Κίνα, όλα αυτά δεν είναι απλά συνέπειες της συμμετοχής μας στην Ευρωζώνη αλλά στην ΕΕ και αν δεν βγούμε μονομερώς από την ΕΕ και την Ευρωζώνη, όχι μόνο δεν μπορούμε να επιβάλλουμε τους όρους μας στους δανειστές μας ώστε να πληρώσουν οι ντόπιες και ξένες ελίτ που δημιούργησαν το χρέος μαζί με τα προνομιούχα στρώματα αλλά δεν θα έχουμε και καμιά δυνατότητα να επιβάλλουμε πραγματικούς ελέγχους στις αγορές και να προστατεύσουμε τις κοινωνικές κατακτήσεις ενός αιώνα! Με άλλα λόγια, ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΜΟΝΟ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΤΟ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΑΛΛΑ ΤΑ ΙΔΙΑ ΤΑ ΒΑΣΙΚΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΜΑΣ.
Ο μόνος επομένως τρόπος που έχουν οι πολίτες για να αλλάξουν τους κανόνες του παιχνιδιού είναι η γενική απεργία διαρκείας, οργανωμένη «από τα κάτω» που θα ξεπερνούσε τους κομματικούς εγκάθετους στα συνδικάτα και θα παρέλυε την κρατικό μηχανισμό, με αίτημα το άμεσο δημοψήφισμα για την απόσυρση του συνόλου των μέτρων που θα εξέθετε με τον καλύτερο τρόπο στο σύνολο της κοινωνίας το έλλειμμα οποιασδήποτε δημοκρατικής νομιμοποίησης (ακόμα και με αστικά κριτήρια) στην επιβολή των βάρβαρων μέτρων. Η έγκριση ενός τέτοιου αιτήματος για απόσυρση των μέτρων θα οδηγούσε σε ανατροπή της κοινοβουλευτικής χούντας που τα εισήγαγε με περισσό θράσος, για χάρη των ντόπιων και ξένων ελίτ που υπηρετεί, υπό το βάρος της λαϊκής οργής, και θα ξεκινούσε τη δυναμική ανάδειξης μιας κυβέρνησης λαϊκής ενότητας που θα στηριζόταν, πρώτον, στις μη υποτελείς δυνάμεις της βάσης των κομμάτων εξουσίας (που θα υποχρέωναν τους επαγγελματίες πολιτικούς στην Βουλή σε αντίστοιχη ψήφο στήριξης της νέας κυβέρνησης) και τις αντίστοιχες δυνάμεις της Αριστεράς (κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής, συμπεριλαμβανόμενης και της ελευθεριακής).
Σήμερα είναι φανερό ότι είναι εντελώς ώριμες οι συνθήκες για να συνδέσει η αντισυστημική Αριστερά το αίτημα για την ανατροπή των βάρβαρων μέτρων με τη μονομερή έξοδο από την ΟΝΕ και την ΕΕ και την κατάργηση της απελευθέρωσης των αγορών, μέτρα που θα μπορούσαν να παρθούν ακόμη και μέσα στο ισχύον θεσμικό πλαίσιο, από μια άλλη κυβέρνηση «λαϊκής ενότητας». Ακόμη και τώρα, επομένως, θα μπορούσε ένα λαϊκό μέτωπο όλων αυτών των δυνάμεων να θέσει ένα πακέτο άμεσων μέτρων και να αγωνιστεί ώστε να υιοθετηθεί από το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας.
Αυτά είναι:
1) άμεσο δημοψήφισμα για την απόσυρση όλων των μέτρων και συναφών νόμων/νομοσχεδίων (ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ, ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ κ.λπ.)
2) σε περίπτωση έγκρισης του δημοψηφίσματος να σχηματιστεί άμεσα κυβέρνηση λαϊκής ενότητας (που θα αποκλείει βεβαία τη σημερινή κυβέρνηση) στην οποία θα συμμετέχουν μονό όσοι συμφωνούν με τους παρακάτω στόχους:
α) την άμεση έξοδο από ΟΝΕ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΕ
β) την επανεισαγωγή αυστηρών ελέγχων στις αγορές εμπορευμάτων, κεφαλαίου και εργασίας για την προστασία της κοινωνίας από τις αγορές
γ) υποτίμηση της “νέας δραχμής” που θα συνοδευόταν με επιχορηγήσεις των εισαγομένων ειδών πρώτης ανάγκης χρηματοδοτούμενες από ένα βαρύ φόρο στα είδη πολυτέλειας,
δ) δραχμοποίηση του χρέους για να μην κερδίσουν οι πιστωτές από την υποτίμηση και να ελέγχουμε το χρέος,
ε) κοινωνικοποίηση των Τραπεζών για να αποφευχθεί η κερδοσκοπία σε βάρος των Ελληνικών καταθέσεων κ.λπ.
3) Αφού έχει θωρακιστεί η Οικονομία με αυτά τα άμεσα μέτρα, τότε, από θέσης ισχύος, να επαναδιαπραγματευθούμε το χρέος με στόχους
α) τη δραστική μείωση του (για να πληρώσουν οι ξένες και ντόπιες ελίτ) και
β) τη σταδιακή αποπληρωμή του με έσοδα που θα προέλθουν αποκλειστικά από ένα άκρως προοδευτικό έκτακτο φόρο ακίνητης και κινητής περιουσίας μετά από καταγραφή/εγγραφή, (και όχι απλή αύξηση φορολογίας κεφαλαίου!) για να πληρώσουν και οι ντόπιες ελίτ και τα προνομιούχα στρώματα.
Άμεσα μετρά πάλης για την προώθηση του παραπάνω πακέτου μέτρων μπορούν να είναι:
Εάν η κυβέρνηση δεν υποχωρεί, να προκηρυχθεί άμεσα και νέα 48ωρη γενική πολιτική απεργία. Σε κάθε κλάδο, σε κάθε ομοσπονδία, να γίνουν συνελεύσεις και να παρθούν αποφάσεις για απεργιακούς αγώνες διαρκείας. Να παραλύσει η χώρα, να γίνει απεργιακό «μπλοκ άουτ» για να καταλάβουν κυβέρνηση, ΕΕ και ΔΝΤ ότι τα μέτρα δεν πρόκειται ούτε να περάσουν ούτε να εφαρμοστούν.
Να δημιουργηθεί ένα πραγματικό μέτωπο αγώνα, το αντίπαλο δέος σε κυβέρνηση, ΕΕ και ΔΝΤ. Με μαζικές γενικές συνελεύσεις και συγκρότηση απεργιακών επιτροπών σε κάθε σωματείο, σε ρήξη με τη συναίνεση και την υποταγή των γραφειοκρατικών ηγεσιών ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ. Με ενωτικές επιτροπές αγώνα σε κάθε πόλη και κάθε γειτονιά, ΠΟΥ ΘΑ ΕΚΛΕΓΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑ ΤΟΠΟΥΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ.
Αιτήματα όπως τα παραπάνω θα έπρεπε ν’ αποτελέσουν ένα εναλλακτικό «πακέτο» μέτρων που, ακόμη και στο υπάρχον σύστημα της οικονομίας της αγοράς και της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας», θα έβαζαν τις βάσεις για μια αυτοδύναμη ανάπτυξη και το άνοιγμα του δρόμου για πραγματική συστημική αλλαγή. Ο ΛΑΟΣ έχει σήμερα τη δύναμη, αν αυτό-οργανωθεί, να επιβάλλει μια αντισυστημική πρόταση στην κρίση που θ’ ανοίξει τον δρόμο για μια κοινωνία ισοκατανομής κάθε είδους δύναμης, χωρίς να περάσουμε από ένα μακρύ Μεσαίωνα, με αβέβαιες πολιτικές εξελίξεις, περιμένοντας την αντικαπιταλιστική επανάσταση.
ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ Ο.Ν.Ε. ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ Ε.Ε. –
ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ, ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
[ΔΙΚΤΥΟ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ]
www.inclusivedemocracy.org, peridimok@gmail.com
Ενώ οι ντόπιες και ξένες ελίτ ήδη άρχισαν να τρίβουν τα χέρια τους για την επιτυχία της κοινοβουλευτικής Χούντας στην επιβολή των πιο κτηνωδών μέτρων που έχει γνωρίσει η Ευρώπη, ήδη αρχίζουν όλο και περισσότεροι ν’ αντιλαμβάνονται το μέγεθος της εξαπάτησης, παρά τις «φιλότιμες» προσπάθειες των ΜΜΕ της ημι-ολοκληρωτικής «δημοκρατίας» σε μια συνεχή προσπάθεια διαστρέβλωσης της πραγματικότητας ενώ τελευταία επενδύουν σε νέο γύρο τρομοϋστερίας μετά την πρόσφατη επίθεση στο Υπουργείο «Προστασίας του Πολίτη». Παρόλα αυτά, είναι αλήθεια ότι ούτε οι ίδιες οι ελίτ περίμεναν ότι αυτοί οι κρίσιμοι πρώτοι μήνες θα περνούσαν με απόλυτα ελεγχόμενες (από τα κόμματα εξουσίας και τους τοποτηρητές τους στα συνδικάτα) σποραδικές απεργίες και διαδηλώσεις, τις οποίες η ημι-ολοκληρωτική κυβέρνηση περιορίζει παραπέρα με τη μαζική αστυνομοκρατία που έχει εξαπολύσει, σε συνδυασμό με την γκρι και μαύρη προπαγάνδα που χρησιμοποιεί, με τη βοήθεια της ΕΕ, του ΔΝΤ και των απεριόριστων κονδυλίων που μασούν τα πολλαπλασιαζόμενα παπαγαλάκια στα ΜΜΕ για τα οποία η κρίση είναι πράγματι ευκαιρία!
Σήμερα, τα λαϊκά στρώματα αντιμετωπίζουν τη μεγαλύτερη επίθεση από τις ντόπιες και ξένες ελίτ στη μεταπολεμική περίοδο και η κοινοβουλευτική Χούντα που μας κυβερνά είναι η πιο αδίστακτη κυβέρνηση στη μεταπολίτευση. Πρόκειται για μια στυγνή επίθεση που παρουσιάζεται ως «μονόδρομος», ένας ισχυρισμός - καθαρή απάτη και γι’ αυτό χρησιμοποιεί την άμεση ή έμμεση βία, καθώς και τη βοήθεια μιας αγέλης επαγγελματιών πολιτικών που έχουν ως βασικό κίνητρο τη διατήρηση των οικονομικών και κοινωνικών προνομίων που τους παρέχει το «βουλευτιλίκι», των τηλεοπτικών ΜΜΕ που ελέγχουν οι ελίτ, και των εργατικών συνδικάτων που ελέγχονται από κομματικούς εγκάθετους. Ο λαός, την ίδια στιγμή, δεν έχει να περιμένει τίποτα από τη ρεφορμιστική αριστερά η οποία παίρνοντας ως δεδομένους τους δυο πυλώνες του Ελληνικού «αναπτυξιακού» μοντέλου (την ένταξη μας στην Ε.Ε./ Ευρωζώνη και τις «απελευθερωμένες» αγορές εργασίας, κεφαλαίου και εμπορευμάτων) συμπεραίνουν ότι αρκεί η αλλαγή πολιτικής ΜΕΣΑ στην Ευρωζώνη και την ΕΕ για να ξεπεραστεί η κρίση, ακόμη και με ανοικτές και απελευθερωμένες αγορές, με διάφορες ρεφορμιστικές ουτοπίες που ανήκουν στον χώρο της επιστημονικής φαντασίας, αν όχι της παραπλανητικής α-νοησίας. Και αυτό, γιατί από τη στιγμή που οικονομίες σε διαφορετικά επίπεδα ανάπτυξης (εξαιτίας σημαντικών αποκλίσεων στην παραγωγικότητα, στις οικονομίες κλίμακος και τελικά την ανταγωνιστικότητα) είναι ενσωματωμένες σε ένα σύστημα ανοικτών και απελευθερωμένων αγορών όπως η ΕΕ, μπορεί εύκολα να δειχθεί, όχι μόνο με τη Μαρξιστική και τη γενικότερη ριζοσπαστική οικονομική θεωρία, αλλά ακόμη και την ορθόδοξη, ότι οι χώρες με τη μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα θα ωφεληθούν από το σύστημα αυτό, σε βάρος των χωρών με χαμηλότερη ανταγωνιστικότητα και οι αποκλίσεις θα μεγαλώσουν. Με άλλα λόγια η απώτερη αιτία της κρίσης είναι η ίδια η Ε.Ε. και όχι απλά η Ευρωζώνη και οι πολιτικές της, όπως υποστηρίζουν απατηλά διάφορες δήθεν «αντικαπιταλιστικές» απόψεις που αποπροσανατολίζουν το λαϊκό κίνημα ζητώντας μόνο έξοδο από την Ευρωζώνη (που ακόμη και κύκλοι στην ηγεσία της Ευρωζώνης προτείνουν για κάποιο στάδιο) ενώ το αίτημα για έξοδο από την ΕΕ είναι πιο ώριμο παρά ποτέ τώρα που είναι φανερό ότι γίναμε προτεκτοράτο της!
Όμως το ποια είναι η πραγματική αιτία της κρίσης έχει αποφασιστική σημασία όσον αφορά τα απαιτούμενα μέτρα για να ξεπεραστεί η κρίση. Η κατεδάφιση κάθε κοινωνικού ελέγχου στις αγορές εργασίας, στο ασφαλιστικό, όπου έμμεσα εισάγεται η ιδιωτική ασφάλιση, όπως το ίδιο σκοπεύουν να κάνουν με την ιδιωτικοποίηση της παιδείας και της υγείας και το ξεπούλημα ειδών βασικής ανάγκης όπως το νερό, τα τρένα κ.λπ. σε ληστρικούς καπιταλιστές όπως η δήθεν «κομμουνιστική» Κίνα, όλα αυτά δεν είναι απλά συνέπειες της συμμετοχής μας στην Ευρωζώνη αλλά στην ΕΕ και αν δεν βγούμε μονομερώς από την ΕΕ και την Ευρωζώνη, όχι μόνο δεν μπορούμε να επιβάλλουμε τους όρους μας στους δανειστές μας ώστε να πληρώσουν οι ντόπιες και ξένες ελίτ που δημιούργησαν το χρέος μαζί με τα προνομιούχα στρώματα αλλά δεν θα έχουμε και καμιά δυνατότητα να επιβάλλουμε πραγματικούς ελέγχους στις αγορές και να προστατεύσουμε τις κοινωνικές κατακτήσεις ενός αιώνα! Με άλλα λόγια, ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΜΟΝΟ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΤΟ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΑΛΛΑ ΤΑ ΙΔΙΑ ΤΑ ΒΑΣΙΚΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΜΑΣ.
Ο μόνος επομένως τρόπος που έχουν οι πολίτες για να αλλάξουν τους κανόνες του παιχνιδιού είναι η γενική απεργία διαρκείας, οργανωμένη «από τα κάτω» που θα ξεπερνούσε τους κομματικούς εγκάθετους στα συνδικάτα και θα παρέλυε την κρατικό μηχανισμό, με αίτημα το άμεσο δημοψήφισμα για την απόσυρση του συνόλου των μέτρων που θα εξέθετε με τον καλύτερο τρόπο στο σύνολο της κοινωνίας το έλλειμμα οποιασδήποτε δημοκρατικής νομιμοποίησης (ακόμα και με αστικά κριτήρια) στην επιβολή των βάρβαρων μέτρων. Η έγκριση ενός τέτοιου αιτήματος για απόσυρση των μέτρων θα οδηγούσε σε ανατροπή της κοινοβουλευτικής χούντας που τα εισήγαγε με περισσό θράσος, για χάρη των ντόπιων και ξένων ελίτ που υπηρετεί, υπό το βάρος της λαϊκής οργής, και θα ξεκινούσε τη δυναμική ανάδειξης μιας κυβέρνησης λαϊκής ενότητας που θα στηριζόταν, πρώτον, στις μη υποτελείς δυνάμεις της βάσης των κομμάτων εξουσίας (που θα υποχρέωναν τους επαγγελματίες πολιτικούς στην Βουλή σε αντίστοιχη ψήφο στήριξης της νέας κυβέρνησης) και τις αντίστοιχες δυνάμεις της Αριστεράς (κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής, συμπεριλαμβανόμενης και της ελευθεριακής).
Σήμερα είναι φανερό ότι είναι εντελώς ώριμες οι συνθήκες για να συνδέσει η αντισυστημική Αριστερά το αίτημα για την ανατροπή των βάρβαρων μέτρων με τη μονομερή έξοδο από την ΟΝΕ και την ΕΕ και την κατάργηση της απελευθέρωσης των αγορών, μέτρα που θα μπορούσαν να παρθούν ακόμη και μέσα στο ισχύον θεσμικό πλαίσιο, από μια άλλη κυβέρνηση «λαϊκής ενότητας». Ακόμη και τώρα, επομένως, θα μπορούσε ένα λαϊκό μέτωπο όλων αυτών των δυνάμεων να θέσει ένα πακέτο άμεσων μέτρων και να αγωνιστεί ώστε να υιοθετηθεί από το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας.
Αυτά είναι:
1) άμεσο δημοψήφισμα για την απόσυρση όλων των μέτρων και συναφών νόμων/νομοσχεδίων (ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ, ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ κ.λπ.)
2) σε περίπτωση έγκρισης του δημοψηφίσματος να σχηματιστεί άμεσα κυβέρνηση λαϊκής ενότητας (που θα αποκλείει βεβαία τη σημερινή κυβέρνηση) στην οποία θα συμμετέχουν μονό όσοι συμφωνούν με τους παρακάτω στόχους:
α) την άμεση έξοδο από ΟΝΕ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΕ
β) την επανεισαγωγή αυστηρών ελέγχων στις αγορές εμπορευμάτων, κεφαλαίου και εργασίας για την προστασία της κοινωνίας από τις αγορές
γ) υποτίμηση της “νέας δραχμής” που θα συνοδευόταν με επιχορηγήσεις των εισαγομένων ειδών πρώτης ανάγκης χρηματοδοτούμενες από ένα βαρύ φόρο στα είδη πολυτέλειας,
δ) δραχμοποίηση του χρέους για να μην κερδίσουν οι πιστωτές από την υποτίμηση και να ελέγχουμε το χρέος,
ε) κοινωνικοποίηση των Τραπεζών για να αποφευχθεί η κερδοσκοπία σε βάρος των Ελληνικών καταθέσεων κ.λπ.
3) Αφού έχει θωρακιστεί η Οικονομία με αυτά τα άμεσα μέτρα, τότε, από θέσης ισχύος, να επαναδιαπραγματευθούμε το χρέος με στόχους
α) τη δραστική μείωση του (για να πληρώσουν οι ξένες και ντόπιες ελίτ) και
β) τη σταδιακή αποπληρωμή του με έσοδα που θα προέλθουν αποκλειστικά από ένα άκρως προοδευτικό έκτακτο φόρο ακίνητης και κινητής περιουσίας μετά από καταγραφή/εγγραφή, (και όχι απλή αύξηση φορολογίας κεφαλαίου!) για να πληρώσουν και οι ντόπιες ελίτ και τα προνομιούχα στρώματα.
Άμεσα μετρά πάλης για την προώθηση του παραπάνω πακέτου μέτρων μπορούν να είναι:
Εάν η κυβέρνηση δεν υποχωρεί, να προκηρυχθεί άμεσα και νέα 48ωρη γενική πολιτική απεργία. Σε κάθε κλάδο, σε κάθε ομοσπονδία, να γίνουν συνελεύσεις και να παρθούν αποφάσεις για απεργιακούς αγώνες διαρκείας. Να παραλύσει η χώρα, να γίνει απεργιακό «μπλοκ άουτ» για να καταλάβουν κυβέρνηση, ΕΕ και ΔΝΤ ότι τα μέτρα δεν πρόκειται ούτε να περάσουν ούτε να εφαρμοστούν.
Να δημιουργηθεί ένα πραγματικό μέτωπο αγώνα, το αντίπαλο δέος σε κυβέρνηση, ΕΕ και ΔΝΤ. Με μαζικές γενικές συνελεύσεις και συγκρότηση απεργιακών επιτροπών σε κάθε σωματείο, σε ρήξη με τη συναίνεση και την υποταγή των γραφειοκρατικών ηγεσιών ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ. Με ενωτικές επιτροπές αγώνα σε κάθε πόλη και κάθε γειτονιά, ΠΟΥ ΘΑ ΕΚΛΕΓΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑ ΤΟΠΟΥΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ.
Αιτήματα όπως τα παραπάνω θα έπρεπε ν’ αποτελέσουν ένα εναλλακτικό «πακέτο» μέτρων που, ακόμη και στο υπάρχον σύστημα της οικονομίας της αγοράς και της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας», θα έβαζαν τις βάσεις για μια αυτοδύναμη ανάπτυξη και το άνοιγμα του δρόμου για πραγματική συστημική αλλαγή. Ο ΛΑΟΣ έχει σήμερα τη δύναμη, αν αυτό-οργανωθεί, να επιβάλλει μια αντισυστημική πρόταση στην κρίση που θ’ ανοίξει τον δρόμο για μια κοινωνία ισοκατανομής κάθε είδους δύναμης, χωρίς να περάσουμε από ένα μακρύ Μεσαίωνα, με αβέβαιες πολιτικές εξελίξεις, περιμένοντας την αντικαπιταλιστική επανάσταση.
ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ Ο.Ν.Ε. ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ Ε.Ε. –
ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ, ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
[ΔΙΚΤΥΟ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ]
www.inclusivedemocracy.org, peridimok@gmail.com
Κυριακή 6 Ιουνίου 2010
Η ΣΙΩΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΣΤΗ ΝΕΑ ΤΑΞΗ
Ελευθεροτυπία (6 Ιούνη 2010)
ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
Το κατάπτυστο Σιωνιστικό έγκλημα πάνοπλων και θρασύδειλων κρατικών δολοφόνων να επιτίθενται κατά άοπλων ακτιβιστών σε πλοία στα διεθνή ύδατα, να δολοφονούν πριν να κατεβούν από τα ελικόπτερα και κατόπιν να εκτελούν εν ψυχρώ, και στη συνέχεια να κακομεταχειρίζονται συλληφθέντες με χειροπέδες, δεν είναι ούτε καινούριο ούτε ανεπανάληπτο. Από τη στιγμή που μια εγκληματική ιδεολογία, η Σιωνιστική, άρχισε να υλοποιείται με την ίδρυση του Σιωνιστικού κινήματος στα τέλη του 19ου αιώνα και την αναγνώριση της Παλαιστίνης από την κοσμοκράτειρα Αγγλία ως της «Γης της Επαγγελίας», με τη Διακήρυξη του Μπαλφουρ στο τέλος του Α' Παγκ. Πολέμου, ξεκίνησε ο κύκλος ενός μαζικού εγκλήματος εναντίον ενός λαού, του Παλαιστινιακού, που παρόμοιο του σπάνια έχει δει η Ιστορία. Και είναι εγκληματική η Σιωνιστική ιδεολογία διότι δεν είναι απλώς άλλη μια εθνικιστική ιδεολογία, όπως την παρουσιάζουν οι (συνήθως καλοπληρωμένοι) απολογητές του Σιωνισμού, εφόσον, αντίθετα με κάθε άλλη εθνικιστική ιδεολογία, στηριζόταν στην ολοκληρωτική εθνοκάθαρση[1] μιας άλλης Γης, που διεκδικούσαν ―κυρίως με δικαιώματα από...την Βίβλο― άνθρωποι οι οποίοι την είχαν εγκαταλείψει για χιλιάδες χρόνια, ή είχαν βίαια εκδιωχτεί από αυτήν από άλλους λαούς που δεν είχαν σχέση με τους σημερινούς κατοίκους της. Έτσι, ενώ το 1914 μόνο 85.000 Εβραίοι ζούσαν στην Παλαιστίνη κατέχοντας 2% της γης, έναντι 750.000 Παλαιστινίων κ.α., μετά από μαζικές εξαγορές της γης από τους φτωχούς Παλαιστινίους, και άλλες βιαιότερες μεθόδους στην περίοδο του μεσοπολέμου, έφθασαν το 1939 να αποτελούν το 30% του λαού στην Παλαιστίνη. Μετά τη μαζική μετανάστευση που ακολούθησε τους συστηματικούς διωγμούς των ναζιστών δολοφόνων, το 1948 ―όταν οι δυτικές δυνάμεις, σε συνεργασία με μια καιροσκοπική Σταλινική γραφειοκρατία, πέρασαν στον ΟΗΕ το ψήφισμα που άναψε το πράσινο φως στην ίδρυση Σιωνιστικού κράτους― αποτελούσαν το 40% του πληθυσμού, αλλά ο «γενναιόδωρος» (με ξένα κόλλυβα!) ΟΗΕ του παραχώρησε το 55% της γης!
Από τότε οργανώθηκε συστηματικά η παραπέρα εθνοκάθαρση της Παλαιστίνης και, με αφορμή τους πολέμους που διεξήγαγαν οι πάνοπλοι χωροφύλακες της Δύσης στη Μέση Ανατολή με τους Αραβικούς στρατούς, επεκτείνονται συνεχώς, έτσι ώστε σήμερα το Σιωνιστικό καθεστώς να κατέχει το 85% της Παλαιστινιακής γης και να ελέγχει απόλυτα το υπόλοιπο 15%. Τώρα, απλώς συζητούν την «γενναιόδωρη παραχώρηση» κάποιων αποκομμένων εδαφών (που δεν έχουν βέβαια καμιά σχέση σε έκταση ούτε με το 45% που παραχώρησε ο ΟΗΕ) για να ιδρυθούν σε αυτά Παλαιστινιακά Μπαντουσταν που θα αποτελέσουν το Παλαιστινιακό κράτος. Με άλλα λόγια, ένα προτεκτοράτο της Σιωνιστικής και της υπερεθνικής ελίτ (δηλαδή των πολιτικών και οικονομικών ελίτ που εδράζονται στα μητροπολιτικά καπιταλιστικά κέντρα της Ομάδας των 7). Είναι επομένως φανερό ότι αν οι εκκλήσεις από εξέχοντα μελη της Εβραϊκής δημοκρατικής και σοσιαλιστικής Αριστεράς (Χάνα Άρεντ (Hannah Arendt), Ισαάκ Ντώυτσερ (Isaac Deutcher) κ.α.) είχαν εισακουσθεί και η Παλαιστινιακή γη δεν είχε μοιραστεί το 1948 για τη δημιουργία ενός «καθαρού» Εβραϊκού κράτους και ενός Παλαιστινιακού αλλά, αντίθετα, είχε χρησιμοποιηθεί σαν το θεμέλιο για ένα πολυεθνικό κοσμικό κράτος, εκατοντάδες χιλιάδες ζωές Παλαιστίνιων και μερικές χιλιάδες Εβραίων εποίκων θα είχαν σωθεί. Σήμερα, όμως, που η λύση των δυο κρατών έχει γίνει πια σχεδόν απίθανη (παρά τη σύμπραξη της Παλαιστινιακής αστικής τάξης στη Δυτική Όχθη με την υπερεθνική και τη Σιωνιστική ελίτ) εξαιτίας των Σιωνιστικών εγκλημάτων και σφαγών, η λύση του ενιαίου πολυεθνικού κράτους επανέρχεται στο προσκήνιο από πραγματικά προοδευτικούς (δηλαδή αντισιωνιστές) Εβραίους, και Παλαιστινίους.
Όμως, ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας των Παλαιστινίων, μετά την 11/9 εντάχθηκε στη Νέα Διεθνή Τάξη και χαρακτηρίστηκε… «τρομοκρατικός». Όταν δε ο λαός της Γάζας τόλμησε στις πρώτες εκλογές μετά την παραχώρηση «αυτονομίας» στην περιοχή να μην ψηφίσει τον εκλεκτό της υπερεθνικής και της Σιωνιστικής ελίτ, τον Αμπάς, επιβλήθηκε ένας κτηνώδης αποκλεισμός για να στραγγαλιστεί η θέληση του γι’ αντίσταση. Σήμερα όμως, το εγκληματικό Σιωνιστικό καθεστώς προχώρησε ένα βήμα παραπέρα, επιδιώκοντας τη συντριβή ακόμη και της διεθνούς αντίστασης στη Νέα Τάξη. Έτσι, η απόπειρα διεθνών ακτιβιστών να σπάσουν τον παράνομο και εγκληματικό αποκλεισμό αντιμετωπίσθηκε, όπως φανερώνουν τα στοιχεία που έρχονται καθημερινά στο φως, με μια απόλυτα προσχεδιασμένη (στρατιωτικά αλλά και το κυριότερο επικοινωνιακά)[2] επιχείρηση. Πρότυπο η περσινή σφαγή του λαού της Γάζας η οποία, παρά την προπαγάνδα του «προοδευτικού» τμήματος των Σιωνιστών ότι ήταν λάθος ή αποτυχία, στη πραγματικότητα πέτυχε το στόχο της να συντρίψει (προσωρινά) την αντίσταση του λαού της Γάζας. Σήμερα οι ίδιοι «προοδευτικοί» Σιωνιστικοί κύκλοι (που παίζουν τον ρόλο του «καλού μπάτσου») έναντι της κυβέρνησης Νετανιάχου ισχυρίζονται ότι η επιχείρηση ήταν φιάσκο, λάθος κ.λπ. Όμως ο στόχος ήταν σαφής και το μέλλον θα δείξει αν τον πέτυχαν ή όχι: να τρομοκρατήσουν ακόμη και τις διεθνείς φιλειρηνικές οργανώσεις ώστε στο μέλλον να περιοριστούν σε ανώδυνες για τoυς Σιωνιστές διαμαρτυρίες, που δεν θα επηρεάζουν τα στρατηγικά τους σχέδια για τον στραγγαλισμό της Παλαιστινιακής αντίστασης.
Η στάση της υπερεθνικης ελίτ απέναντι στο έγκλημα ήταν η αναμενόμενη: το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και το ΝΑΤΟ όχι μόνο δεν καταδίκασαν σαν πειρατική την κατάληψη ξένων πλοίων σε διεθνή ύδατα, και σαν έγκλημα κατά της ανθρωπότητας τη δολοφονία των ακτιβιστών (ας φανταστούμε πως θα είχε ήδη κρεμαστεί ο Αχμαντινεντζαντ για κάτι παρόμοιο) αλλά και δεν επέτρεψαν καν μια διεθνή έρευνα αλλά, αντίθετα, ανέθεσαν σε ένα κράτος που έχει φθάσει τα όρια του ναζιστικού στη διαστρεβλωτική προπαγάνδα να κάνει την έρευνα ! Ανάλογη ―και απόλυτα προβλέψιμη!― στάση τήρησε και η δική μας κοινοβουλευτική χούντα,[3] η οποία μάλιστα (σύμφωνα με μη διαψευσθείσες πληροφορίες) δεν κινητοποίησε κανονιοφόρο του πολεμικού Ναυτικού που βρισκόταν σε απόσταση δράσης από το σημείο στο οποίο έγινε η γκανγκστερική επίθεση κατά του ελληνικού πλοίου, για να προστατεύσει τις ζωές Ελλήνων πολιτών ―που είναι ο μοναδικός σκοπός της ύπαρξης του― διαπράττοντας ουσιαστικά, μια πράξη εσχάτης προδοσίας. Αντίθετα το Υπ. Εξωτερικών είχε κατεβάσει τα τηλέφωνα για να μην απαντά στις απεγνωσμένες κλήσεις των υπό επίθεση ακτιβιστών που κατέφυγαν στα ΜΜΕ. Παράλληλα, η κοινοβουλευτική χούντα έδειξε και το πραγματικό σοσιαλφασιστικο πρόσωπο της την επομένη του εγκλήματος όταν στη διαδήλωση μπροστά στην Σιωνιστική πρεσβεία, στην οποία ήμασταν αυτόπτες μάρτυρες, εξαπέλυσε απρόκλητα τις ορδές των ΜΑΤ για να ματοκυλίσουν μια ειρηνική διαδήλωση, με μοναδικό στόχο να μην ενοχληθούν από τις διαμαρτυρίες μας τα αφεντικά της στην υπερεθνική ελίτ, την οποία ακολουθεί όσο δουλικότερα μπορεί: από την πρόσκληση του ΔΝΤ μέχρι την έμμεση υποστήριξη των Σιωνιστών εγκληματιών. Προφανώς κάτι ήξερε το AIPAC, το πασίγνωστο όργανο του διεθνούς Σιωνισμού (που επιστημονικές έρευνες έχουν δείξει ότι ουσιαστικά καθορίζει την Αμερικάνικη εξωτερική πολιτική[4]) όταν πρόσφατα υποδέχτηκε μετά...λαμπάδων τον ασύστολα ψευδόμενο αρχηγό της κοινοβουλευτικής μας χούντας που μιλά για τα δικαιώματα των Παλαιστινίων...
--------------------------------------------------------------------------------
[1] Τον ρόλο της εθνοκάθαρσης στην ίδρυση του Σιωνιστικού κράτους περιέγραψαν επακριβώς έντιμοι Εβραίοι ιστορικοί όπως ο Ιλαν Παπέ (Ilan Pappé), καταρρίπτοντας την Σιωνιστική διαστρέβλωση της Ιστορίας, την οποία όμως υιοθετεί απροκάλυπτα ένα άθλιο κείμενο του Μάρευ Μπούκτσιν (Murray Bookchin) του 1985 ―που ξετρυπώσαν κάποιοι φιλοσιωνιστες «ελευθεριακοί» και κυκλοφορούν σήμερα ευρέως στο διαδίκτυο για να δικαιολογήσουν έμμεσα το σημερινό έγκλημα.
[2] Βλ. π.χ. Jonathan Cook, “Israel's Internet War,” Counterpunch (21/7/2009). http://www.counterpunch.org/cook07212009.html
[3] Ο κ. Δημήτρης Τσαρδάκης, «ομότιμος καθηγητής Πανεπιστημίου Πατρών», («Ε», 27/5/2010) με εγκαλεί αρχικά (προφανώς αντιμετωπίζοντας σοβαρό πρόβλημα κατανόησης της διαφοράς μιας Περιεκτικής Δημοκρατίας από μια Λαϊκή Δημοκρατία) διότι δήθεν επιθυμώ η Ελλάδα να γίνει «μία χώρα του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού»(sic!). Στη συνέχεια με εγκαλέι για τον ορο «κοινοβουλευτική χούντα» που χρησιμοποιώ για να περιγράψω την κλίκα γύρω από τον Πρωθυπουργό που «κυβερνά» τη χώρα, με τη βοήθεια μιας αγέλης «σοσιαλιστών» βουλευτών, οι οποίοι προφανώς έχουν μοναδικό κίνητρο το «υπουργιλικι/βουλευτιλικι» και τα συναφή προνόμια. Όμως, τι άλλο άραγε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η κλίκα αυτή που εξαπατά κατά σύστημα τον ελληνικό λαό, πρώτα, υφαρπάζοντας τη ψήφο του με ένα εντελώς άσχετο πρόγραμμα, δεύτερον, αρνούμενη να διεξάγει δημοψήφισμα για τα εγκληματικά μέτρα και, τρίτον, ψευδώς ισχυριζόμενη ότι τα μέτρα αυτά είναι «μονόδρομος», όταν ακόμη και διεθνούς κύρους οικονομολόγοι του κατεστημένου δείχνουν το ακριβώς αντίθετο; Ελπίζω ο κοινωνικός εξοστρακισμός να θεραπεύσει την κοινοβουλευτική χούντα και τα παπαγαλάκια της από την ψιττακίαση ...
[4] John J. Mearsheimer (Παν. Σικάγου) και Stephen Walt (Παν. Χάρβαρντ) «Το Ισραηλινό Λόμπι». http://en.wikipedia.org/wiki/The_Israel_Lobby_and_U.S._Foreign_Policy
ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
Το κατάπτυστο Σιωνιστικό έγκλημα πάνοπλων και θρασύδειλων κρατικών δολοφόνων να επιτίθενται κατά άοπλων ακτιβιστών σε πλοία στα διεθνή ύδατα, να δολοφονούν πριν να κατεβούν από τα ελικόπτερα και κατόπιν να εκτελούν εν ψυχρώ, και στη συνέχεια να κακομεταχειρίζονται συλληφθέντες με χειροπέδες, δεν είναι ούτε καινούριο ούτε ανεπανάληπτο. Από τη στιγμή που μια εγκληματική ιδεολογία, η Σιωνιστική, άρχισε να υλοποιείται με την ίδρυση του Σιωνιστικού κινήματος στα τέλη του 19ου αιώνα και την αναγνώριση της Παλαιστίνης από την κοσμοκράτειρα Αγγλία ως της «Γης της Επαγγελίας», με τη Διακήρυξη του Μπαλφουρ στο τέλος του Α' Παγκ. Πολέμου, ξεκίνησε ο κύκλος ενός μαζικού εγκλήματος εναντίον ενός λαού, του Παλαιστινιακού, που παρόμοιο του σπάνια έχει δει η Ιστορία. Και είναι εγκληματική η Σιωνιστική ιδεολογία διότι δεν είναι απλώς άλλη μια εθνικιστική ιδεολογία, όπως την παρουσιάζουν οι (συνήθως καλοπληρωμένοι) απολογητές του Σιωνισμού, εφόσον, αντίθετα με κάθε άλλη εθνικιστική ιδεολογία, στηριζόταν στην ολοκληρωτική εθνοκάθαρση[1] μιας άλλης Γης, που διεκδικούσαν ―κυρίως με δικαιώματα από...την Βίβλο― άνθρωποι οι οποίοι την είχαν εγκαταλείψει για χιλιάδες χρόνια, ή είχαν βίαια εκδιωχτεί από αυτήν από άλλους λαούς που δεν είχαν σχέση με τους σημερινούς κατοίκους της. Έτσι, ενώ το 1914 μόνο 85.000 Εβραίοι ζούσαν στην Παλαιστίνη κατέχοντας 2% της γης, έναντι 750.000 Παλαιστινίων κ.α., μετά από μαζικές εξαγορές της γης από τους φτωχούς Παλαιστινίους, και άλλες βιαιότερες μεθόδους στην περίοδο του μεσοπολέμου, έφθασαν το 1939 να αποτελούν το 30% του λαού στην Παλαιστίνη. Μετά τη μαζική μετανάστευση που ακολούθησε τους συστηματικούς διωγμούς των ναζιστών δολοφόνων, το 1948 ―όταν οι δυτικές δυνάμεις, σε συνεργασία με μια καιροσκοπική Σταλινική γραφειοκρατία, πέρασαν στον ΟΗΕ το ψήφισμα που άναψε το πράσινο φως στην ίδρυση Σιωνιστικού κράτους― αποτελούσαν το 40% του πληθυσμού, αλλά ο «γενναιόδωρος» (με ξένα κόλλυβα!) ΟΗΕ του παραχώρησε το 55% της γης!
Από τότε οργανώθηκε συστηματικά η παραπέρα εθνοκάθαρση της Παλαιστίνης και, με αφορμή τους πολέμους που διεξήγαγαν οι πάνοπλοι χωροφύλακες της Δύσης στη Μέση Ανατολή με τους Αραβικούς στρατούς, επεκτείνονται συνεχώς, έτσι ώστε σήμερα το Σιωνιστικό καθεστώς να κατέχει το 85% της Παλαιστινιακής γης και να ελέγχει απόλυτα το υπόλοιπο 15%. Τώρα, απλώς συζητούν την «γενναιόδωρη παραχώρηση» κάποιων αποκομμένων εδαφών (που δεν έχουν βέβαια καμιά σχέση σε έκταση ούτε με το 45% που παραχώρησε ο ΟΗΕ) για να ιδρυθούν σε αυτά Παλαιστινιακά Μπαντουσταν που θα αποτελέσουν το Παλαιστινιακό κράτος. Με άλλα λόγια, ένα προτεκτοράτο της Σιωνιστικής και της υπερεθνικής ελίτ (δηλαδή των πολιτικών και οικονομικών ελίτ που εδράζονται στα μητροπολιτικά καπιταλιστικά κέντρα της Ομάδας των 7). Είναι επομένως φανερό ότι αν οι εκκλήσεις από εξέχοντα μελη της Εβραϊκής δημοκρατικής και σοσιαλιστικής Αριστεράς (Χάνα Άρεντ (Hannah Arendt), Ισαάκ Ντώυτσερ (Isaac Deutcher) κ.α.) είχαν εισακουσθεί και η Παλαιστινιακή γη δεν είχε μοιραστεί το 1948 για τη δημιουργία ενός «καθαρού» Εβραϊκού κράτους και ενός Παλαιστινιακού αλλά, αντίθετα, είχε χρησιμοποιηθεί σαν το θεμέλιο για ένα πολυεθνικό κοσμικό κράτος, εκατοντάδες χιλιάδες ζωές Παλαιστίνιων και μερικές χιλιάδες Εβραίων εποίκων θα είχαν σωθεί. Σήμερα, όμως, που η λύση των δυο κρατών έχει γίνει πια σχεδόν απίθανη (παρά τη σύμπραξη της Παλαιστινιακής αστικής τάξης στη Δυτική Όχθη με την υπερεθνική και τη Σιωνιστική ελίτ) εξαιτίας των Σιωνιστικών εγκλημάτων και σφαγών, η λύση του ενιαίου πολυεθνικού κράτους επανέρχεται στο προσκήνιο από πραγματικά προοδευτικούς (δηλαδή αντισιωνιστές) Εβραίους, και Παλαιστινίους.
Όμως, ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας των Παλαιστινίων, μετά την 11/9 εντάχθηκε στη Νέα Διεθνή Τάξη και χαρακτηρίστηκε… «τρομοκρατικός». Όταν δε ο λαός της Γάζας τόλμησε στις πρώτες εκλογές μετά την παραχώρηση «αυτονομίας» στην περιοχή να μην ψηφίσει τον εκλεκτό της υπερεθνικής και της Σιωνιστικής ελίτ, τον Αμπάς, επιβλήθηκε ένας κτηνώδης αποκλεισμός για να στραγγαλιστεί η θέληση του γι’ αντίσταση. Σήμερα όμως, το εγκληματικό Σιωνιστικό καθεστώς προχώρησε ένα βήμα παραπέρα, επιδιώκοντας τη συντριβή ακόμη και της διεθνούς αντίστασης στη Νέα Τάξη. Έτσι, η απόπειρα διεθνών ακτιβιστών να σπάσουν τον παράνομο και εγκληματικό αποκλεισμό αντιμετωπίσθηκε, όπως φανερώνουν τα στοιχεία που έρχονται καθημερινά στο φως, με μια απόλυτα προσχεδιασμένη (στρατιωτικά αλλά και το κυριότερο επικοινωνιακά)[2] επιχείρηση. Πρότυπο η περσινή σφαγή του λαού της Γάζας η οποία, παρά την προπαγάνδα του «προοδευτικού» τμήματος των Σιωνιστών ότι ήταν λάθος ή αποτυχία, στη πραγματικότητα πέτυχε το στόχο της να συντρίψει (προσωρινά) την αντίσταση του λαού της Γάζας. Σήμερα οι ίδιοι «προοδευτικοί» Σιωνιστικοί κύκλοι (που παίζουν τον ρόλο του «καλού μπάτσου») έναντι της κυβέρνησης Νετανιάχου ισχυρίζονται ότι η επιχείρηση ήταν φιάσκο, λάθος κ.λπ. Όμως ο στόχος ήταν σαφής και το μέλλον θα δείξει αν τον πέτυχαν ή όχι: να τρομοκρατήσουν ακόμη και τις διεθνείς φιλειρηνικές οργανώσεις ώστε στο μέλλον να περιοριστούν σε ανώδυνες για τoυς Σιωνιστές διαμαρτυρίες, που δεν θα επηρεάζουν τα στρατηγικά τους σχέδια για τον στραγγαλισμό της Παλαιστινιακής αντίστασης.
Η στάση της υπερεθνικης ελίτ απέναντι στο έγκλημα ήταν η αναμενόμενη: το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και το ΝΑΤΟ όχι μόνο δεν καταδίκασαν σαν πειρατική την κατάληψη ξένων πλοίων σε διεθνή ύδατα, και σαν έγκλημα κατά της ανθρωπότητας τη δολοφονία των ακτιβιστών (ας φανταστούμε πως θα είχε ήδη κρεμαστεί ο Αχμαντινεντζαντ για κάτι παρόμοιο) αλλά και δεν επέτρεψαν καν μια διεθνή έρευνα αλλά, αντίθετα, ανέθεσαν σε ένα κράτος που έχει φθάσει τα όρια του ναζιστικού στη διαστρεβλωτική προπαγάνδα να κάνει την έρευνα ! Ανάλογη ―και απόλυτα προβλέψιμη!― στάση τήρησε και η δική μας κοινοβουλευτική χούντα,[3] η οποία μάλιστα (σύμφωνα με μη διαψευσθείσες πληροφορίες) δεν κινητοποίησε κανονιοφόρο του πολεμικού Ναυτικού που βρισκόταν σε απόσταση δράσης από το σημείο στο οποίο έγινε η γκανγκστερική επίθεση κατά του ελληνικού πλοίου, για να προστατεύσει τις ζωές Ελλήνων πολιτών ―που είναι ο μοναδικός σκοπός της ύπαρξης του― διαπράττοντας ουσιαστικά, μια πράξη εσχάτης προδοσίας. Αντίθετα το Υπ. Εξωτερικών είχε κατεβάσει τα τηλέφωνα για να μην απαντά στις απεγνωσμένες κλήσεις των υπό επίθεση ακτιβιστών που κατέφυγαν στα ΜΜΕ. Παράλληλα, η κοινοβουλευτική χούντα έδειξε και το πραγματικό σοσιαλφασιστικο πρόσωπο της την επομένη του εγκλήματος όταν στη διαδήλωση μπροστά στην Σιωνιστική πρεσβεία, στην οποία ήμασταν αυτόπτες μάρτυρες, εξαπέλυσε απρόκλητα τις ορδές των ΜΑΤ για να ματοκυλίσουν μια ειρηνική διαδήλωση, με μοναδικό στόχο να μην ενοχληθούν από τις διαμαρτυρίες μας τα αφεντικά της στην υπερεθνική ελίτ, την οποία ακολουθεί όσο δουλικότερα μπορεί: από την πρόσκληση του ΔΝΤ μέχρι την έμμεση υποστήριξη των Σιωνιστών εγκληματιών. Προφανώς κάτι ήξερε το AIPAC, το πασίγνωστο όργανο του διεθνούς Σιωνισμού (που επιστημονικές έρευνες έχουν δείξει ότι ουσιαστικά καθορίζει την Αμερικάνικη εξωτερική πολιτική[4]) όταν πρόσφατα υποδέχτηκε μετά...λαμπάδων τον ασύστολα ψευδόμενο αρχηγό της κοινοβουλευτικής μας χούντας που μιλά για τα δικαιώματα των Παλαιστινίων...
--------------------------------------------------------------------------------
[1] Τον ρόλο της εθνοκάθαρσης στην ίδρυση του Σιωνιστικού κράτους περιέγραψαν επακριβώς έντιμοι Εβραίοι ιστορικοί όπως ο Ιλαν Παπέ (Ilan Pappé), καταρρίπτοντας την Σιωνιστική διαστρέβλωση της Ιστορίας, την οποία όμως υιοθετεί απροκάλυπτα ένα άθλιο κείμενο του Μάρευ Μπούκτσιν (Murray Bookchin) του 1985 ―που ξετρυπώσαν κάποιοι φιλοσιωνιστες «ελευθεριακοί» και κυκλοφορούν σήμερα ευρέως στο διαδίκτυο για να δικαιολογήσουν έμμεσα το σημερινό έγκλημα.
[2] Βλ. π.χ. Jonathan Cook, “Israel's Internet War,” Counterpunch (21/7/2009). http://www.counterpunch.org/cook07212009.html
[3] Ο κ. Δημήτρης Τσαρδάκης, «ομότιμος καθηγητής Πανεπιστημίου Πατρών», («Ε», 27/5/2010) με εγκαλεί αρχικά (προφανώς αντιμετωπίζοντας σοβαρό πρόβλημα κατανόησης της διαφοράς μιας Περιεκτικής Δημοκρατίας από μια Λαϊκή Δημοκρατία) διότι δήθεν επιθυμώ η Ελλάδα να γίνει «μία χώρα του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού»(sic!). Στη συνέχεια με εγκαλέι για τον ορο «κοινοβουλευτική χούντα» που χρησιμοποιώ για να περιγράψω την κλίκα γύρω από τον Πρωθυπουργό που «κυβερνά» τη χώρα, με τη βοήθεια μιας αγέλης «σοσιαλιστών» βουλευτών, οι οποίοι προφανώς έχουν μοναδικό κίνητρο το «υπουργιλικι/βουλευτιλικι» και τα συναφή προνόμια. Όμως, τι άλλο άραγε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η κλίκα αυτή που εξαπατά κατά σύστημα τον ελληνικό λαό, πρώτα, υφαρπάζοντας τη ψήφο του με ένα εντελώς άσχετο πρόγραμμα, δεύτερον, αρνούμενη να διεξάγει δημοψήφισμα για τα εγκληματικά μέτρα και, τρίτον, ψευδώς ισχυριζόμενη ότι τα μέτρα αυτά είναι «μονόδρομος», όταν ακόμη και διεθνούς κύρους οικονομολόγοι του κατεστημένου δείχνουν το ακριβώς αντίθετο; Ελπίζω ο κοινωνικός εξοστρακισμός να θεραπεύσει την κοινοβουλευτική χούντα και τα παπαγαλάκια της από την ψιττακίαση ...
[4] John J. Mearsheimer (Παν. Σικάγου) και Stephen Walt (Παν. Χάρβαρντ) «Το Ισραηλινό Λόμπι». http://en.wikipedia.org/wiki/The_Israel_Lobby_and_U.S._Foreign_Policy
Τετάρτη 2 Ιουνίου 2010
Δευτέρα 24 Μαΐου 2010
ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΡΓΕΝΤΙΝΕΖΙΚΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ
ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
(Ελευθεροτυπία, 2002/03/23)
Όταν τον περασμένο Δεκέμβρη ξέσπασε η εξέγερση στην Αργεντινή, μερικοί στη ρεφορμιστική Αριστερά έσπευσαν να προεξοφλήσουν την κατάρρευση της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης στη χώρα αυτή, ενώ άλλοι στην επαναστατική Αριστερά γιόρταζαν την Αργεντινέζικη επανάσταση. Στη πραγματικότητα βέβαια τίποτα από αυτά δεν συνέβη —κάτι που δεν θα πρέπει να προξενεί καμία έκπληξη όπως θα προσπαθήσω να δείξω συνοπτικά.
Η Αργεντινή, μετά από την κατάρρευση της στρατιωτικής δικτατορίας το 1983 που στοίχισε τη ζωή 30.000 περίπου ανθρώπων, εντάχθηκε οριστικά στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, εγκαταλείποντας τις προδικτατορικές Περονικές πολιτικές που βασιζόντουσαν στον κρατισμό, δηλαδή τον κρατικό παρεμβατισμό στην οικονομία, τις εθνικοποιήσεις και την ανάπτυξη που στηριζόταν στην εσωτερική αγορά και την προστατευμένη παραγωγική δομή. Το μοντέλο που εισήγαγαν τα δύο κόμματα που εναλλασσόντουσαν στην εξουσία μετά τη δικτατορία εξέφραζε τη νεοφιλελεύθερη συναίνεση του ανοίγματος και της απελευθέρωσης των αγορών, της στήριξης της ανάπτυξης στην εξωτερική αγορά και το ξένο κεφάλαιο, τις μαζικές ιδιωτικοποιήσεις κ.λπ. Παράλληλα, οι πολιτικές αυτές έδρασαν σαν μαγνήτης για την προσέλκυση κερδοσκοπικών βασικά κεφαλαίων, καθώς και κεφαλαίων για την εξαγορά των αποκρατικοποιούμενων επιχειρήσεων. Η αναπόφευκτη συνέπεια ήταν το κλείσιμο των μη ανταγωνιστικών επιχειρήσεων και η συρρίκνωση της βιομηχανικής ικανότητας της χώρας κατά 30%, καθώς και η συνακόλουθη μαζική αύξηση της ανεργίας (που έφθασε το 18,4%) και της φτώχειας στην οποία είναι καταδικασμένο το 38% του πληθυσμού. Παράλληλα, τα μεσαία στρώματα είδαν αρχικά τη θέση τους να βελτιώνεται, όσο το κερδοσκοπικό και δανειακό κεφάλαιο (που στη δικτατορία είχε οδηγήσει στην έκρηξη του δημ. χρέους από 8 δις δολ. σε 46 δις δολ.) εισέρρεε στη χώρα και ο πληθωρισμός συμπιεζόταν με το δέσιμο του πέσο στο δολάριο —που χειροτέρευε περισσότερο την εξαγωγική ικανότητα της χώρας.
Η ανεργία οδήγησε τον Αύγουστο του 2001 σε μια πανεθνική κινητοποίηση πάνω από 100.000 οργανωμένων ανέργων οι οποίοι έκλεισαν τουλάχιστον 300 δρόμους, παραλύοντας την οικονομία.[1] Η επιτυχία του κινήματος των ανέργων οφειλόταν στο γεγονός ότι, αντίθετα με τα κάθετα οργανωμένα γραφειοκρατικά συνδικάτα που ελέγχονται από τα κόμματα εξουσίας και κάθε τόσο κάνουν κάποια απεργία για την τιμή των όπλων και κατόπιν συμβιβάζονται με βάση τους όρους των ελίτ, το κίνημα αυτό ήταν πραγματικά αυτόνομο και δρούσε με συνεπή άμεση δράση.
Ταυτόχρονα, η μεσοαστική τάξη, η οποία συρρικνωνόταν από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, αντιμετώπισε στο τέλος του περασμένου χρόνου το πάγωμα των καταθέσεων, που επέβαλε η ελίτ κατόπιν εντολών του ΔΝΤ για να μπορέσει να συνεχίσει την κανονική αποπληρωμή του πελώριου δημόσιου χρέους που είχε φθάσει τα 160 δις. δολ. Έτσι, προστέθηκαν και τα μεσαία στρώματα στους άνεργους, παρέχοντας το φυτίλι για την έκρηξη του Δεκέμβρη που στοίχισε τη ζωή σε 30 διαδηλωτές. Η εξέγερση στρεφόταν γενικά κατά της πολιτικής και οικονομικής ελίτ, όπως άλλωστε είχαν δείξει και οι εκλογές του περασμένου Οκτώβρη όταν, σε μια χώρα με υποχρεωτική ψηφοφορία, σχεδόν το 30% των ψηφοφόρων είτε απέσχον είτε έγραψαν στο ψηφοδέλτιο τη φράση «όλοι οι πολιτικοί είναι απατεώνες». Μολονότι όμως βασικό σύνθημα των διαδηλωτών ήταν «Χωρίς Περονιστές και Ριζοσπάστες (τα δυο κόμματα εξουσίας) θα ζούσαμε όλοι καλύτερα» οι Αργεντινέζοι βρέθηκαν τελικά πάλι με τους Περονιστές στην εξουσία. Η νέα πολιτική ελίτ που αναδείχθηκε μέσα από τις πολιτικές μανούβρες του κατεστημένου, τρομαγμένη από τη μαζική λαϊκή αντίδραση, ανέπτυξε μια ρητορική έλεγχου των αγορών και του νεοφιλελευθερισμού, ενώ στην πράξη τα μέτρα που εφαρμόζει υλοποιούσαν τη γνωστή τακτική του «διαίρει και βασίλευε», με στόχο την απομάκρυνση των μεσοαστικών στρωμάτων από την εξέγερση: ηπιότεροι έλεγχοι στις καταθέσεις, υποτίμηση του πέσο και αποκοπή της πρόσδεσης στο δολάριο με παράλληλη προστασία των καταθέσεων κ.λπ. Tα μέτρα βέβαια αυτά ούτε θίγουν την ουσία της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, δηλαδή τις «απελευθερωμένες» αγορές κεφαλαίου και εμπορευμάτων και την ελαστική αγορά εργασίας, ούτε άλλωστε ήταν δυνατό μία κυβέρνηση απόλυτα εξαρτημένη από το ξένο κεφάλαιο και τις ξένες αγορές να πάρει παρόμοια μέτρα.
Το φανερό κοινωνικό μάθημα ήταν ότι δεν αρκεί ούτε η πιο βαθιά οικονομική κρίση ούτε η αυθόρμητη εξέγερση για να επιτύχουν τη ριζική κοινωνική αλλαγή. Έτσι οι Αργεντινέζοι ανακαλύπτουν τώρα το μάθημα που είχαν πάρει 150 χρόνια πριν οι σοσιαλιστές, όταν συνειδητοποιούσαν ότι η μεταβολή ενός κοινωνικού συστήματος απαιτεί ένα μαζικό αντισυστημικό κίνημα και δεν αρκούν οι αυθόρμητες εξεγέρσεις που εύκολα πνίγονται στο αίμα ή αποπροσανατολίζονται σε στόχους που είναι συμβατοί με την αναπαραγωγή του συστήματος. Από τότε, η ιστορία των αντισυστημικών κινημάτων και η κατάρρευση του «υπαρκτού» δίδαξαν και ένα δεύτερο κοινωνικό μάθημα που σήμερα έχει πλήρως αφομοιωθεί στη λαϊκή συνείδηση: ότι ούτε το απελευθερωτικό πρόταγμα μπορεί να γίνει «επιστήμη» με τις απόλυτες «αλήθειες» του που κατέχει η «πρωτοπορία», ούτε η οργάνωση ενός απελευθερωτικού κινήματος μπορεί να είναι ιεραρχική, εκκολάπτοντας νέες ελίτ για το μέλλον. Το μάθημα αυτό είχε σαφώς αφομοιωθεί από τους εξεγερμένους του Μάη του ’68 χθες και τους εξεγερμένους της Αργεντινής σήμερα.
Μολονότι οι σχετικές πληροφορίες είναι περιορισμένες, και τα ΜΜΕ προσπαθούν για ευνόητους λόγους να τις περιορίσουν περισσότερο, στην Αργεντινή υπάρχουν τη στιγμή αυτή τουλάχιστον 140 «συνελεύσεις γειτονιάς» από τις οποίες 70 μέσα στο ίδιο το Μπουένος Άιρες και τουλάχιστον άλλες τόσες στην υπόλοιπη χώρα[2] που συνέρχονται εβδομαδιαία και, λειτουργώντας αμεσοδημοκρατικά, συζητούν τόσο τοπικά προβλήματα (ανεργία, ιατρική περίθαλψη κ.λπ.) όσο και γενικά θέματα για την οικονομική και πολιτική κατάσταση της χώρας. Κάθε Κυριακή γίνεται μια «συνέλευση των γειτονιών» όπου παίρνουν μέρος πολίτες που συμμετέχουν στις γειτονικές συνελεύσεις, όχι σαν «αντιπρόσωποι» τους, εφόσον οι γειτονικές συνελεύσεις είναι αυτόνομες και βασικά απορρίπτουν την αρχή της αντιπροσώπευσης, αλλά ως απλοί πολίτες που επιθυμούν να μεταφέρουν το πνεύμα των συζητήσεων των γειτονικών συνελεύσεων, με στόχο τον συντονισμό των προτάσεων και αποφάσεων τους.
Είναι επομένως φανερό ότι η εξέγερση της Αργεντινής δημιούργησε ένα κενό εξουσίας που καλύφθηκε μεν προσωρινά, χωρίς όμως η κρίση που το δημιούργησε να έχει αποσοβηθεί. Και εδώ έρχεται η σημασία των κοινωνικών μαθημάτων από τις εμπειρίες του παρελθόντος. Η εξέγερση στην Αργεντινή, μολονότι φανερώνει την πλήρη αφομοίωση του δεύτερου μαθήματος που ανέφερα παραπάνω, δείχνει συγχρόνως ότι —χάρη στη μεταμοντέρνα σημερινή «Αριστερά»— έχει ξεχαστεί εντελώς το πρώτο ιστορικό μάθημα. Ότι δηλαδή είναι αδύνατη η ριζική κοινωνική αλλαγή χωρίς τη δημιουργία ενός μαζικού αντισυστημικού κινήματος με σαφές πρόγραμμα συστημικής αλλαγής και καθαρούς μακροπρόθεσμους στόχους για τις γενικές αρχές οργάνωσης της μελλοντικής κοινωνίας που θα πείθουν για το εφικτό της (κάτι ιδιαίτερα απαραίτητο μετά την αποτυχία του κεντρικού σχεδιασμού ως εναλλακτικού προς την οικονομία της αγοράς τρόπου οικονομικής οργάνωσης) καθώς και βραχυπρόθεσμους στόχους και στρατηγική[3]. Όπως παρατηρούσε ένας Αργεντινέζος που συμμετείχε ενεργά στην εξέγερση «το θλιβερό είναι ότι ούτε η κοινοβουλευτική ούτε η επαναστατική Αριστερά και ακόμη λιγότερο οι οργανωμένοι αναρχικοί έχουν κατορθώσει να προτείνουν ένα εναλλακτικό πρόταγμα που θα έκανε ο λαός δικό του»[4] ―πράγμα βέβαια που δημιουργεί την πιθανότητα για κάθε ολοκληρωτική λύση στο μέλλον.
--------------------------------------------------------------------------------
[1] James Petras, Monthly Review, Ιανουάριος. 2002
[2] Guido Galafassi, ‘Argentina on fire’, Democracy & Nature, τομ. 8, αρ. 2 (υπό έκδοση)
[3] βλ. T. Fotopoulos, ‘Transitional strategies and the Inclusive Democracy project’, Democracy & Nature, τομ. 8 αρ. 1 (Μάρτης 2002)
[4] ‘Argentina: first hand account’ UK indymedia, 2/1/2002
(Ελευθεροτυπία, 2002/03/23)
Όταν τον περασμένο Δεκέμβρη ξέσπασε η εξέγερση στην Αργεντινή, μερικοί στη ρεφορμιστική Αριστερά έσπευσαν να προεξοφλήσουν την κατάρρευση της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης στη χώρα αυτή, ενώ άλλοι στην επαναστατική Αριστερά γιόρταζαν την Αργεντινέζικη επανάσταση. Στη πραγματικότητα βέβαια τίποτα από αυτά δεν συνέβη —κάτι που δεν θα πρέπει να προξενεί καμία έκπληξη όπως θα προσπαθήσω να δείξω συνοπτικά.
Η Αργεντινή, μετά από την κατάρρευση της στρατιωτικής δικτατορίας το 1983 που στοίχισε τη ζωή 30.000 περίπου ανθρώπων, εντάχθηκε οριστικά στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, εγκαταλείποντας τις προδικτατορικές Περονικές πολιτικές που βασιζόντουσαν στον κρατισμό, δηλαδή τον κρατικό παρεμβατισμό στην οικονομία, τις εθνικοποιήσεις και την ανάπτυξη που στηριζόταν στην εσωτερική αγορά και την προστατευμένη παραγωγική δομή. Το μοντέλο που εισήγαγαν τα δύο κόμματα που εναλλασσόντουσαν στην εξουσία μετά τη δικτατορία εξέφραζε τη νεοφιλελεύθερη συναίνεση του ανοίγματος και της απελευθέρωσης των αγορών, της στήριξης της ανάπτυξης στην εξωτερική αγορά και το ξένο κεφάλαιο, τις μαζικές ιδιωτικοποιήσεις κ.λπ. Παράλληλα, οι πολιτικές αυτές έδρασαν σαν μαγνήτης για την προσέλκυση κερδοσκοπικών βασικά κεφαλαίων, καθώς και κεφαλαίων για την εξαγορά των αποκρατικοποιούμενων επιχειρήσεων. Η αναπόφευκτη συνέπεια ήταν το κλείσιμο των μη ανταγωνιστικών επιχειρήσεων και η συρρίκνωση της βιομηχανικής ικανότητας της χώρας κατά 30%, καθώς και η συνακόλουθη μαζική αύξηση της ανεργίας (που έφθασε το 18,4%) και της φτώχειας στην οποία είναι καταδικασμένο το 38% του πληθυσμού. Παράλληλα, τα μεσαία στρώματα είδαν αρχικά τη θέση τους να βελτιώνεται, όσο το κερδοσκοπικό και δανειακό κεφάλαιο (που στη δικτατορία είχε οδηγήσει στην έκρηξη του δημ. χρέους από 8 δις δολ. σε 46 δις δολ.) εισέρρεε στη χώρα και ο πληθωρισμός συμπιεζόταν με το δέσιμο του πέσο στο δολάριο —που χειροτέρευε περισσότερο την εξαγωγική ικανότητα της χώρας.
Η ανεργία οδήγησε τον Αύγουστο του 2001 σε μια πανεθνική κινητοποίηση πάνω από 100.000 οργανωμένων ανέργων οι οποίοι έκλεισαν τουλάχιστον 300 δρόμους, παραλύοντας την οικονομία.[1] Η επιτυχία του κινήματος των ανέργων οφειλόταν στο γεγονός ότι, αντίθετα με τα κάθετα οργανωμένα γραφειοκρατικά συνδικάτα που ελέγχονται από τα κόμματα εξουσίας και κάθε τόσο κάνουν κάποια απεργία για την τιμή των όπλων και κατόπιν συμβιβάζονται με βάση τους όρους των ελίτ, το κίνημα αυτό ήταν πραγματικά αυτόνομο και δρούσε με συνεπή άμεση δράση.
Ταυτόχρονα, η μεσοαστική τάξη, η οποία συρρικνωνόταν από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, αντιμετώπισε στο τέλος του περασμένου χρόνου το πάγωμα των καταθέσεων, που επέβαλε η ελίτ κατόπιν εντολών του ΔΝΤ για να μπορέσει να συνεχίσει την κανονική αποπληρωμή του πελώριου δημόσιου χρέους που είχε φθάσει τα 160 δις. δολ. Έτσι, προστέθηκαν και τα μεσαία στρώματα στους άνεργους, παρέχοντας το φυτίλι για την έκρηξη του Δεκέμβρη που στοίχισε τη ζωή σε 30 διαδηλωτές. Η εξέγερση στρεφόταν γενικά κατά της πολιτικής και οικονομικής ελίτ, όπως άλλωστε είχαν δείξει και οι εκλογές του περασμένου Οκτώβρη όταν, σε μια χώρα με υποχρεωτική ψηφοφορία, σχεδόν το 30% των ψηφοφόρων είτε απέσχον είτε έγραψαν στο ψηφοδέλτιο τη φράση «όλοι οι πολιτικοί είναι απατεώνες». Μολονότι όμως βασικό σύνθημα των διαδηλωτών ήταν «Χωρίς Περονιστές και Ριζοσπάστες (τα δυο κόμματα εξουσίας) θα ζούσαμε όλοι καλύτερα» οι Αργεντινέζοι βρέθηκαν τελικά πάλι με τους Περονιστές στην εξουσία. Η νέα πολιτική ελίτ που αναδείχθηκε μέσα από τις πολιτικές μανούβρες του κατεστημένου, τρομαγμένη από τη μαζική λαϊκή αντίδραση, ανέπτυξε μια ρητορική έλεγχου των αγορών και του νεοφιλελευθερισμού, ενώ στην πράξη τα μέτρα που εφαρμόζει υλοποιούσαν τη γνωστή τακτική του «διαίρει και βασίλευε», με στόχο την απομάκρυνση των μεσοαστικών στρωμάτων από την εξέγερση: ηπιότεροι έλεγχοι στις καταθέσεις, υποτίμηση του πέσο και αποκοπή της πρόσδεσης στο δολάριο με παράλληλη προστασία των καταθέσεων κ.λπ. Tα μέτρα βέβαια αυτά ούτε θίγουν την ουσία της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, δηλαδή τις «απελευθερωμένες» αγορές κεφαλαίου και εμπορευμάτων και την ελαστική αγορά εργασίας, ούτε άλλωστε ήταν δυνατό μία κυβέρνηση απόλυτα εξαρτημένη από το ξένο κεφάλαιο και τις ξένες αγορές να πάρει παρόμοια μέτρα.
Το φανερό κοινωνικό μάθημα ήταν ότι δεν αρκεί ούτε η πιο βαθιά οικονομική κρίση ούτε η αυθόρμητη εξέγερση για να επιτύχουν τη ριζική κοινωνική αλλαγή. Έτσι οι Αργεντινέζοι ανακαλύπτουν τώρα το μάθημα που είχαν πάρει 150 χρόνια πριν οι σοσιαλιστές, όταν συνειδητοποιούσαν ότι η μεταβολή ενός κοινωνικού συστήματος απαιτεί ένα μαζικό αντισυστημικό κίνημα και δεν αρκούν οι αυθόρμητες εξεγέρσεις που εύκολα πνίγονται στο αίμα ή αποπροσανατολίζονται σε στόχους που είναι συμβατοί με την αναπαραγωγή του συστήματος. Από τότε, η ιστορία των αντισυστημικών κινημάτων και η κατάρρευση του «υπαρκτού» δίδαξαν και ένα δεύτερο κοινωνικό μάθημα που σήμερα έχει πλήρως αφομοιωθεί στη λαϊκή συνείδηση: ότι ούτε το απελευθερωτικό πρόταγμα μπορεί να γίνει «επιστήμη» με τις απόλυτες «αλήθειες» του που κατέχει η «πρωτοπορία», ούτε η οργάνωση ενός απελευθερωτικού κινήματος μπορεί να είναι ιεραρχική, εκκολάπτοντας νέες ελίτ για το μέλλον. Το μάθημα αυτό είχε σαφώς αφομοιωθεί από τους εξεγερμένους του Μάη του ’68 χθες και τους εξεγερμένους της Αργεντινής σήμερα.
Μολονότι οι σχετικές πληροφορίες είναι περιορισμένες, και τα ΜΜΕ προσπαθούν για ευνόητους λόγους να τις περιορίσουν περισσότερο, στην Αργεντινή υπάρχουν τη στιγμή αυτή τουλάχιστον 140 «συνελεύσεις γειτονιάς» από τις οποίες 70 μέσα στο ίδιο το Μπουένος Άιρες και τουλάχιστον άλλες τόσες στην υπόλοιπη χώρα[2] που συνέρχονται εβδομαδιαία και, λειτουργώντας αμεσοδημοκρατικά, συζητούν τόσο τοπικά προβλήματα (ανεργία, ιατρική περίθαλψη κ.λπ.) όσο και γενικά θέματα για την οικονομική και πολιτική κατάσταση της χώρας. Κάθε Κυριακή γίνεται μια «συνέλευση των γειτονιών» όπου παίρνουν μέρος πολίτες που συμμετέχουν στις γειτονικές συνελεύσεις, όχι σαν «αντιπρόσωποι» τους, εφόσον οι γειτονικές συνελεύσεις είναι αυτόνομες και βασικά απορρίπτουν την αρχή της αντιπροσώπευσης, αλλά ως απλοί πολίτες που επιθυμούν να μεταφέρουν το πνεύμα των συζητήσεων των γειτονικών συνελεύσεων, με στόχο τον συντονισμό των προτάσεων και αποφάσεων τους.
Είναι επομένως φανερό ότι η εξέγερση της Αργεντινής δημιούργησε ένα κενό εξουσίας που καλύφθηκε μεν προσωρινά, χωρίς όμως η κρίση που το δημιούργησε να έχει αποσοβηθεί. Και εδώ έρχεται η σημασία των κοινωνικών μαθημάτων από τις εμπειρίες του παρελθόντος. Η εξέγερση στην Αργεντινή, μολονότι φανερώνει την πλήρη αφομοίωση του δεύτερου μαθήματος που ανέφερα παραπάνω, δείχνει συγχρόνως ότι —χάρη στη μεταμοντέρνα σημερινή «Αριστερά»— έχει ξεχαστεί εντελώς το πρώτο ιστορικό μάθημα. Ότι δηλαδή είναι αδύνατη η ριζική κοινωνική αλλαγή χωρίς τη δημιουργία ενός μαζικού αντισυστημικού κινήματος με σαφές πρόγραμμα συστημικής αλλαγής και καθαρούς μακροπρόθεσμους στόχους για τις γενικές αρχές οργάνωσης της μελλοντικής κοινωνίας που θα πείθουν για το εφικτό της (κάτι ιδιαίτερα απαραίτητο μετά την αποτυχία του κεντρικού σχεδιασμού ως εναλλακτικού προς την οικονομία της αγοράς τρόπου οικονομικής οργάνωσης) καθώς και βραχυπρόθεσμους στόχους και στρατηγική[3]. Όπως παρατηρούσε ένας Αργεντινέζος που συμμετείχε ενεργά στην εξέγερση «το θλιβερό είναι ότι ούτε η κοινοβουλευτική ούτε η επαναστατική Αριστερά και ακόμη λιγότερο οι οργανωμένοι αναρχικοί έχουν κατορθώσει να προτείνουν ένα εναλλακτικό πρόταγμα που θα έκανε ο λαός δικό του»[4] ―πράγμα βέβαια που δημιουργεί την πιθανότητα για κάθε ολοκληρωτική λύση στο μέλλον.
--------------------------------------------------------------------------------
[1] James Petras, Monthly Review, Ιανουάριος. 2002
[2] Guido Galafassi, ‘Argentina on fire’, Democracy & Nature, τομ. 8, αρ. 2 (υπό έκδοση)
[3] βλ. T. Fotopoulos, ‘Transitional strategies and the Inclusive Democracy project’, Democracy & Nature, τομ. 8 αρ. 1 (Μάρτης 2002)
[4] ‘Argentina: first hand account’ UK indymedia, 2/1/2002
ΛΑΪΚΗ ΑΝΤΙΣΥΣΤΗΜΙΚΗ ΣΥΣΤΡΑΤΕΥΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΤΑΙΩΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟΙΚΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΚΥΡΩΣΗ ΤΩΝ ΛΗΣΤΡΙΚΩΝ ΜΕΤΡΩΝ
ΔΙΚΤΥΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ | ΜΑΡΤΗΣ 2010
--------------------------------------------------------------------------------
ΛΑΪΚΗ ΑΝΤΙΣΥΣΤΗΜΙΚΗ ΣΥΣΤΡΑΤΕΥΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΤΑΙΩΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟΙΚΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΚΥΡΩΣΗ ΤΩΝ ΛΗΣΤΡΙΚΩΝ ΜΕΤΡΩΝ
ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΝΕ/ΕΕ –
ΧΑΡΑΤΣΙ ΣΤΙΣ ΕΛΙΤ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΡΟΝΟΜΙΟΥΧΟΥΣ
εκτύπωση
Η φετινή επέτειος της Πρωτομαγιάς μοιάζει πιο επίκαιρη από ποτέ και οι αιματοβαμμένες μέρες του Μάη του 1886 έρχονται σαν εικόνα από το μέλλον για τον ελληνικό λαό (αλλά και για λαούς άλλων χωρών της ημιπεριφέρειας της ΕΕ, όπως δείχνουν τα τελευταία γεγονότα) αφού η επέλαση των πρωτοφανών ληστρικών μέτρων που επιβάλει η υποτελής ντόπια ελίτ υπό τις διαταγές της ευρωπαϊκής και υπερεθνικής ελίτ του διεθνοποιημένου συστήματος της Οικονομίας της Αγοράς και της αντιπροσωπευτικής ψευτο-«δημοκρατίας» καλεί τα λαϊκά στρώματα να «ματώσουν», όσο ίσως ποτέ άλλοτε στη μεταπολεμική περίοδο, όχι μόνο με την καθίζηση των εισοδημάτων και των συντάξεων αλλά και με την κατεδάφιση κάθε μετα-χουντικής κοινωνικής κατάκτησης, σηματοδοτώντας την αρχή μιας νέας εποχής σοσιαλφασιστικής βαρβαρότητας, που καταδικάζει τη μεγάλη πλειονότητα του λαού στην φτώχεια, τη μαζική ανεργία και την ανασφάλεια. Ο ΠΑΣΟΚικός λόχος, προεξάρχοντος του «πρωθ-ανδρείκελου» της εξαπάτησης που δε διστάζει ξετσίπωτα να δηλώνει «πιο σοσιαλιστής από παλιότερα» και «συμπόρευση» με τα αιτήματα των διαδηλωτών για διωγμό του ΔΝΤ (το οποίο ο ίδιος προσκάλεσε!), επιλέγει το ρόλο του φυσικού αυτουργού στο έγκλημα κατά του ελληνικού λαού: τη Λατινο-Αμερικανοποίηση της χώρας. Δηλαδή, την κατάσταση όπου οι ελίτ, αφού καταχρεώσουν τους λαούς τους, κλέβοντας ουσιαστικά το δημόσιο με τις μίζες, τις ύποπτες συμβάσεις και τα έργα βιτρίνας (π.χ. Ολυμπιακοί) ―αντί να επενδύσουν στην παραγωγική δομή της χώρας― ενώ συγχρόνως φοροδιαφεύγουν και εισφοροδιαφεύγουν ασύστολα, στη συνέχεια καλούν το ΔΝΤ (στη περίπτωσή μας, πασπαλισμένο με... Ευρωπαϊκή σάλτσα) να πετσοκόψει τα εισοδήματα των αδύνατων και τις κοινωνικές υπηρεσίες, ενώ οι ίδιοι φυγαδεύουν τα κεφάλαια που συσσώρευσαν με παρόμοιους τρόπους στο εξωτερικό.
Η αγυρτεία του σοσιαλφασιστικού λόχου με τη συνέργεια των ακριβοπληρωμένων και «έγκριτων» λαμόγιων των ΜΜΕ εξαπατά συστηματικά τους πολίτες από την ημέρα της υφαρπαγής της λαϊκής ψήφου πριν μερικούς μήνες, με κατάφωρα ψευδείς υποσχέσεις, και ενώ η πολιτική ελίτ γενικότερα, είχε πλήρη γνώση για την κρίση, η οποία ήταν από καιρό έτοιμη να εκραγεί. Δηλαδή, από τη στιγμή που έγινε κοινή συνείδηση ότι το μεταπολιτευτικό «αναπτυξιακό μοντέλο» της Ελλάδας ήταν μια «φούσκα» που βασικά στηριζόταν, πρώτον, στο δανεισμό, ο οποίος έγινε φθηνότερος με την ένταξη στο Ευρώ, και δεύτερον, στις Κοινοτικές επιχορηγήσεις, που στην πραγματικότητα δίνονταν από τις Ευρωπαϊκές ελίτ όχι για να βοηθήσουν την «ανάπτυξη» μας (ευκαιρία που, σύμφωνα με τη ρεφορμιστική Αριστερά και τμήμα της «ελευθεριακής», απλώς σπατάλησε η δική μας «διεφθαρμένη και ανίκανη» ελίτ) αλλά για να συγκαλυφθεί η αναπόφευκτη παράλληλη αποδιάρθρωση της παραγωγικής δομής της χώρας που επέβαλε η συμμετοχή μας στην ΕΕ και στη συνέχεια στην ΟΝΕ. Έτσι, όταν ο δανεισμός έγινε πολύ πιο δύσκολος, εξαιτίας των συνεπειών της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008, και ενώ παράλληλα οι Κοινοτικές επιχορηγήσεις άρχισαν να στερεύουν, εξαιτίας της επέκτασης της Ε.Ε στην Ανατολική Ευρώπη, τότε ήλθε η ώρα να σκάσει η Ελληνική «φούσκα».
Στη συνέχεια, για να αιτιολογηθεί το αρχικό ψέμα της δήθεν άγνοιας για τα μέτρα (που και τα δυο κόμματα εξουσίας ήξεραν πολύ καλά ότι θα έπαιρνε οποιοδήποτε κόμμα εκλεγόταν, αφού άλλωστε όλες οι εκθέσεις των θεσμών της υπερεθνικής ελίτ ―ΔΝΤ, ΟΟΣΑ κ.λπ.― από καιρό μιλούσαν γι’ αυτά) ξεκίνησε μια εκστρατεία πατριδοκαπηλίας στην οποία μόνο χούντες συνήθως καταφεύγουν. Έπρεπε λοιπόν να συστρατευθούν «όλοι, από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας μέχρι τον τελευταίο πολίτη» για να σωθεί δήθεν η «πατρίδα» που κινδύνευε, και να δεχτούν τα άγρια μέτρα. Όμως, όχι μόνο εξαιρέθηκαν, ουσιαστικά, τα προνομιούχα κοινωνικά στρώματα από τη συστράτευση, αλλά και αν κινδυνεύει σήμερα η χώρα, κινδυνεύει από τους «εταίρους» της στην ΟΝΕ που της αφαίρεσαν και το τελευταίο ίχνος οικονομικής κυριαρχίας, ενώ ο πρωθυπουργός θρασύτατα βαφτίζει «απελευθέρωση» της χώρας την απαρέγκλιτη εφαρμογή των ληστρικών μέτρων που μας επέβαλε το διευθυντήριο στις Βρυξέλλες ―όπως ακριβώς στο Οργουελικό «1984» ο δικτάτορας βάφτιζε τον πόλεμο ειρήνη!
Έτσι ενώ η πελώρια προσπάθεια πλύσης εγκεφάλου και τρομοκράτησης του κόσμου από τα ΜΜΕ, και κυρίως τα κρατικά, βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη με στόχο να πεισθούν τα λαϊκά στρώματα ότι το πρώτο «πακέτο» ληστρικών μέτρων ήταν αναγκαίο για να αποκατασταθεί η αξιοπιστία της χώρας και να μπορεί να δανείζεται με τους ίδιους όρους όπως τα άλλα μέλη της Ευρωζώνης, φαίνεται ξεκάθαρα πλέον η αλήθεια αφού τα επιτόκια δανεισμού μας (και τα σχετικά spreads) όχι μόνο δεν άρχισαν καθοδική πορεία αλλά έφθασαν τις τελευταίες μέρες σε πρωτόγνωρα ύψη για χώρα της Ευρωζώνης, υποδηλώνοντας άμεση «εισβολή» του ΔΝΤ στην Ελλάδα με τη χορήγηση ενός υπέρογκου δανείου ύψους πάνω από 100δις ευρώ την επόμενη τριετία, μια καθαρή ένδειξη για ακόμα πιο βάρβαρη αποικιοποίηση της χώρας. Όλα αυτά ενώ ο «σοσιαλιστής με πατέντα!» πρωθυπουργός, μας διαβεβαίωνε πριν μερικούς μήνες ότι η προσφυγή στο ΔΝΤ είναι εκτός συζήτησης. Παράλληλα, η μυθολογία ότι για όλα φταίνε οι φημολογίες που διαδίδουν όσοι εποφθαλμιούν τον «τρισχιλιετή πολιτισμό μας!!!», οι «κακοί» Γερμανοί, οι κερδοσκόποι και οι «τεμπέληδες» δημόσιοι υπάλληλοι φαίνεται να πιάνει τόπο, δημιουργώντας μια κατάφωρα στρεβλή εικόνα για την αιτία της κρίσης και ξυπνώντας μικροαστικά απωθημένα που αποπροσανατολίζουν και διχάζουν το λαό.
Οι κερδοσκόποι (οι οποίοι συνήθως είναι τα ασφαλιστικά ταμεία, αμοιβαία κεφάλαια, hedge funds, οι τράπεζες κ.λπ.) ―και μερικοί από αυτούς Ελληνικής καταγωγής― δεν είναι παρά οργανικό τμήμα της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς, οι οποίοι κάνουν απλώς ό,τι επιβάλλει η δουλειά τους: να εντοπίζουν τους αδύνατους κρίκους στο σύστημα για να αποκομίζουν κέρδη με τις αγοραπωλησίες κρατικών ομολόγων κ.λπ. Ούτε βέβαια για την κρίση φταίνε οι «ρατσιστικές» αντιλήψεις των Γερμανικών ελίτ. Τόσο οι κερδοσκόποι όσο και οι Γερμανικές ελίτ (και αντίστοιχα οι δικές μας) φέρονται ακριβώς όπως τους επιτρέπουν οι κανόνες του συστήματος, στο οποίο φυσικά δεν αναφέρεται κανείς! Από τη στιγμή, που μια χώρα εισάγει ένα σύστημα σταθερών ισοτιμιών, όπως γίνεται με τη χώρα μας μέσα στην Ευρωζώνη, ο μόνος τρόπος που της απομένει σε περίπτωση «δομικών ανισορροπιών» είναι η καθήλωση των τιμών μέσα από την συμπίεση μισθών και εισοδημάτων, εφόσον ακόμη και η υποτίμηση του νομίσματος, που θα αντιστάθμιζε κάπως τα παραπάνω ανοίγματα, αποκλείεται στο σύστημα αυτό. Και οι «ανισορροπίες» αυτές είναι βέβαια αναπόφευκτες εξαιτίας των τεράστιων ανοιγμάτων στην παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητα που χωρίζουν την Ελλάδα, καθώς και άλλες χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου, από την βόρεια Ευρώπη και κυρίως τη Γερμανία.
Ήταν η ένταξη μας στον συστημικό θεσμό της Ε.Ε. που ολοκλήρωσε έναν εξαρτημένο ευρωπαϊκό καταμερισμό παραγωγής όπου η ελληνική βιομηχανική και αγροτική παραγωγή έγινε ένα ακόμα εξάρτημα/εργαλείο της αλυσίδας των ευρωπαϊκών πολυεθνικών και των μεγάλων «αγρομπίζνες» της Βόρειας Ευρώπης και η οποία επέτεινε την τεράστια ανισότητα μεταξύ Βορρά και Νότου. Σε αυτή την εξαρτημένη διαδικασία «Ανάπτυξης» ο λαός του Νότου παίζει το ρόλο φτηνής και ευέλικτης εργασίας από τη μία και μαζικής κατανάλωσης εισαγόμενων αγαθών πρώτης ανάγκης της Ε.Ε. από την άλλη. Και αυτό, αφού πρώτα οι ξένες ελίτ χρύσωσαν το «χάπι» της ένταξης με μια τεχνητή ευμάρεια μέσω των επιδοτήσεων (που όλοι ήξεραν ότι έχουν ημερομηνία λήξης) και της δυνατότητας εύκολου δανεισμού που μας έδωσε το Ευρώ, τις οποίες μάλιστα οι ντόπιες ελίτ εκμεταλλεύτηκαν για να φτιάξουν το γνωστό πελατειακό τους κράτος, οδηγώντας σε αστρονομικά ποσά το δημοσιονομικό χρέος και στην τωρινή κρίση.
Την ίδια στιγμή, μεσούσης αυτής της δύσκολης περιόδου για τα λαϊκά στρώματα με την ανεργία να φουντώνει και την ψυχολογική πίεση για το αβέβαιο μέλλον να χειραγωγεί τις όποιες αντιδράσεις, ο παρασημοφορημένος από το FBI για την προσφορά του στην ανθρωπότητα (!), υπουργός – κυνηγός «τρομοκρατών» – Προστάτης του Πολίτη, καταφέρνει με τη βοήθεια των υπαλλήλων του στα ΜΜΕ να δημιουργήσει ένα τεχνητό κλίμα τρομοϋστερίας ανάλογο της υπόθεσης 17Ν, χρησιμοποιώντας φαιδρά ενοχοποιητικά στοιχεία, σε μια προσπάθεια αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης και συσπείρωσης της γύρω από τις επιλογές της κυβέρνησης. Ταυτόχρονα, η λοιδορία, η γκεμπελική λασπολογία και η προσπάθεια απονομιμοποίησης στα «παράθυρα» της τηλεοπτικής μας «δημοκρατίας» σημαντικού μέρους της ελληνικής κοινωνίας που αντιστέκεται στη ληστρική και «νόμιμη» κατά τα άλλα, αυτή επιδρομή κατά των μη προνομιούχων στρωμάτων, είναι ενδεικτική της ημιολοκληρωτικής πλέον «δημοκρατίας» που απολαμβάνουμε.
Συνεπώς, το έγκλημα είναι καθαρά συστημικό και δεν είναι πρόβλημα «κακής» πολιτικής του ενός ή του άλλου κόμματος (ή «κακών» κερδοσκόπων) και γι’ αυτό οι φαντασιοπληξίες όσων μιλάνε για αναστροφή του νεοφιλελευθερισμού κι επιστροφή του κοινωνικού κράτους είναι πέρα για πέρα εκτός πραγματικότητας. Κοινωνικό κράτος θα σήμαινε αύξηση των κοινωνικών δαπανών, δηλαδή υψηλό επιχειρηματικό κι επενδυτικό κόστος και άρα μείωση των επενδύσεων και φυγή κεφαλαίων (όπως ήδη συμβαίνει), δηλαδή ταχύτερη χρεοκοπία.
Η «λύση» που ήδη άρχισαν να επιβάλλουν οι ξένες ελίτ (δηλαδή οι δανειστές μας) και οι ντόπιες ελίτ κατ’ εντολή τους, αποδεικνύεται καταδικαστική για τα λαϊκά στρώματα
Τα ψέματα, λοιπόν, τελείωσαν. Παρά τα ληστρικά μέτρα της Ε.Ε. και του ΔΝΤ, η ουσιαστική χρεοκοπία είναι εδώ, εφόσον ο «μηχανισμός» που συμφωνείται με την τρόικα δίνει λύση μόνο στο άμεσο πρόβλημα της ρευστότητας, αλλά όχι και στο μακροπρόθεσμο πρόβλημα της φερεγγυότητας που δημιουργεί η δυναμική του υπέρογκου χρέους σε συνδυασμό με τα τοκογλυφικά επιτόκια (5%) που μας επιβάλλουν οι «εταίροι» μας για να μας «βοηθήσουν» με το αζημίωτο! Έτσι, οδεύουμε αδυσώπητα σε μια νέα μορφή πολυετούς συστημικής βαρβαρότητας, οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής που δεν θα έχει προηγούμενο, με τα εξαρτημένα από τα κόμματα εξουσίας, συνδικάτα, να παίζουν το ρόλο συναίνεσης με την εξουσία και την «ανεξάρτητη δικαιοσύνη» να χαρακτηρίζει «παράνομες και καταχρηστικές» τις απεργίες που δεν βολεύουν τις ελίτ οι οποίες θα καταπνίγουν με τη βία κάθε προσπάθεια κοινωνικής εξέγερσης, αν δεν συγκροτηθεί άμεσα ένα μαζικό αντισυστημικό κίνημα με συνολική στρατηγική για άμεσα μέτρα που θα αναστρέψουν τη σημερινή προσπάθεια βάρβαρης αποικιοποίησης και μεσο-μακροπρόθεσμα μέτρα για το χτίσιμο μιας νέας δημοκρατικής κοινωνίας από τα κάτω όπου θα είναι αδιανόητη κάθε κοινωνική κρίση.
Η λύση που προκρίνει σημαντικό κομμάτι της αντισυστημικής Αριστεράς με το Σύνθημα για «ανατροπή του Συμφώνου Σταθερότητας» είναι εντελώς ανεπαρκής και αποπροσανατολιστική, καθώς μεταθέτει το πρόβλημα μέσα στην Ευρωζώνη, που με τους τωρινούς συσχετισμούς δυνάμεων και τις διαφορετικές συνθήκες σε κάθε χώρα που δημιουργήθηκαν λόγω της ίδιας της λειτουργίας του συστήματος, παραπέμπει τη λύση του στον …αιώνα τον άπαντα, ενώ ο λαός θα έχει γονατίσει από το νέο Μεσαίωνα που μας προετοιμάζουν οι ντόπιες και υπερεθνικές ελίτ. Άλλωστε είδαμε το πού έγραψαν τα δημοψηφίσματα απόρριψης της Συνθήκης της Λισαβόνας οι ελίτ στην Ιρλανδία, στην Ολλανδία και αλλού και το θέμα αυτό (όπως και άλλα) έχει ήδη ξεχαστεί.
Ο στόχος δεν μπορεί να είναι, λοιπόν, να ανατρέψουμε απλά το «Σύμφωνο Σταθερότητας», αφού είναι η εξαρτημένη οικονομία και πολιτική μας στην Ευρωζώνη και στην Ε.Ε. που σε συνδυασμό με το Σύμφωνο αυτό δημιουργούν την ανισότητα με το εκρηκτικό κοινωνικό μίγμα και, φυσικά, μέσα στο πλαίσιο της ΟΝΕ, στη θέση του «Συμφώνου Σταθερότητας» οι ελίτ μπορούν να θεσμίσουν άλλα παρεμφερή «Σύμφωνα» που δεν θα αλλάζουν την ουσία της σημερινής αποικιοποίησης. Το ίδιο, η προτροπή απλά για «ανυπακοή» και απειθαρχία στην Ε.Ε., τη στιγμή μάλιστα που τα συνδικάτα ελέγχονται αποφασιστικά από τα κόμματα εξουσίας είναι τουλάχιστον ουτοπική, πόσο μάλλον όταν δεν έχει οδηγήσει ποτέ σε συστημική αλλαγή!
Το πραγματικό δίλημμα, για τον Ελληνικό λαό δεν είναι χρεοκοπία ή όχι. Το πραγματικό δίλημμα είναι: χρεοκοπία με βάση τους επαχθείς όρους που μας επιβάλλουν οι «εταίροι» μας, ή χρεοκοπία στην οποία θα επιβάλουμε τους δικούς μας όρους. Εάν η απόφαση αφεθεί στις ντόπιες και ξένες ελίτ, θα συνεχιστεί η σημερινή διαδικασία που θα γονατίσει κυριολεκτικά τον ελληνικό λαό με στόχο να μη χάσουν οι πιστωτές μας. Αντίθετα, η εντατικοποίηση της κοινωνικής πάλης και ο αγώνας γι’ αυτο-οργάνωση, πέρα από τις ελίτ και τα ελεγχόμενα από αυτές συνδικάτα κ.λπ., μπορεί ν’ ανατρέψει αυτή τη διαδικασία και θα αναγκάσει τη μεταφορά της πληρωμής του Χρέους σε αυτούς που το δημιούργησαν και ωφελήθηκαν βασικά από αυτό, ενώ συγχρόνως θα έβαζε τις βάσεις για μια πραγματική τοπική αυτοδυναμία (όχι αυτάρκεια) που θα κάλυπτε τις βασικές ανάγκες όλων μας, χωρίς την καταστροφή του περιβάλλοντος.
Είναι λοιπόν ανάγκη να συσπειρωθούν όλες οι αντισυστημικές δυνάμεις γύρω από ένα μαζικό «αμυντικό» μέτωπο που θα πρέπει ως αρχικό βραχυπρόθεσμο στόχο, να πιέσει με τον αγώνα διαρκείας όλων των πολιτών (και όχι μόνο των εργαζομένων) σε αυτο-οργάνωση και μακροχρόνιες καταλήψεις πολιτικών, δημοτικών και εργασιακών χώρων που θα συντονίζουν συνομοσπονδιακά, ανεξάρτητες από τα καθεστωτικά συνδικάτα απεργίες, με στόχο μια ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ που θα παραλύσει το σύστημα και θα παίξει ρόλο ρητής αντιπολίτευσης και αντιπληροφόρησης στις επιλογές των ελίτ και της συστημικής προπαγάνδας, και που θα έχει ως ΑΜΕΣΟ ΑΙΤΗΜΑ:
ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΓΙΑ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ
1) άμεση και μονομερή έξοδο από την Ευρωζώνη (ΟΝΕ) και την ΕΕ για να μη δεσμευόμαστε πια από το Μάαστριχτ και το Σύμφωνο Σταθερότητας και να μη μας διατάζει το Διευθυντήριο της ΕΕ,
2) επανεισαγωγή της δραχμής, σε ισοτιμία με το Ευρώ και τα άλλα νομίσματα που θα συμφέρει τη χώρα μας,
3) επαναδιαπραγμάτευση του Χρέους ώστε να επιμηκυνθεί η εξόφληση του μέχρι να αποδώσουν τα μέτρα κατά των προνομιούχων στρωμάτων,
4) άμεση επιβολή φόρου μεγάλης περιουσίας (ακίνητης και κινητής) στις ελίτ και τα προνομιούχα κοινωνικά στρώματα (καθώς και της αμύθητης εκκλησιαστικής περιουσίας), που πρέπει να κληθούν να πληρώσουν για τη μακροχρόνια κρίση στην οποία έριξαν την χώρα (με το αζημίωτο φυσικά!), μετά από γενική απογραφή της ώστε να μην μπορούν να την κρύβουν, και στη συνέχεια την επιβολή ενός φόρου π.χ. 10%, με κατάσχεση ανάλογης αξίας από την καταγραφείσα περιουσία σε περίπτωση άρνησης πληρωμής του φόρου, ώστε να ξεπληρωθεί άμεσα όλο το Δημόσιο Χρέος,
5) εισαγωγή παράλληλων αυστηρών ελέγχων στη κίνηση κεφαλαίων για να μην μπλοκαριστούν τα παραπάνω μέτρα από τους κερδοσκόπους και τις ελίτ.
• σε περίπτωση που οι ελίτ και η ΕΕ δεν δέχονται τα παραπάνω, τότε η πάλη του κινήματος θα έπρεπε να είναι:
1) για την άμεση έξοδο της χώρας από την Ε.Ε. και την κήρυξη χρεοκοπίας (δηλαδή την προσωρινή στάση πληρωμών των τοκοχρεολύσιων {ΚΑΙ ΜΟΝΟ}), ώστε να προχωρήσουμε στην αναδιαπραγμάτευση των όρων πληρωμής του Χρέους και
2) για την εθνικοποίηση των Τραπεζών που θησαύρισαν από τη σημερινή κρίση, ώστε να μην μπορούν να εκμεταλλευθούν την κήρυξη προσωρινής χρεοκοπίας του Κράτους.
3) για τη δημιουργία των προϋποθέσεων για μια αυτοδύναμη, άμεσα ελεγχόμενη από τους πολίτες οικονομία χωρίς καταναλωτισμό και χωρίς χρέη που θα ελέγχαν άμεσα οι ίδιοι οι πολίτες (οι «δήμοι») και όχι οι ντόπιες και ξένες ελίτ, για τη «δημοτικοποίηση» των μέσων παραγωγής (δηλαδή τον άμεσο συλλογικό τους ελέγχου από τους πολίτες, αντί της αποτυχημένης ιδιωτικοποίησης ή κρατικοποίησής τους) και, τέλος, για την συνομοσπονδιακή κατανομή των οικονομικών πόρων σε μια αποκεντρωμένη Ελληνική συνομοσπονδία «δήμων».
ΜΙΑ ΕΠΙΘΕΤΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΙΑ, ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ/ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ
Πέρα όμως από τα άμεσα μέτρα στα οποία θα έπρεπε να συμφωνήσουν όλες οι αντισυστημικές δυνάμεις της Αριστεράς, είναι επιτακτική η ανάγκη δημιουργίας εδώ και τώρα ενός μαζικού, αντισυστημικού, αμεσοδημοκρατικού κινήματος, που παράλληλα με την πάλη για την άμεση έξοδο της χώρας από την ΕΕ θα άρχιζε να χτίζει «από τα κάτω» εναλλακτικούς πολιτικούς και οικονομικούς θεσμούς με βάση τις δημοτικές συνελεύσεις των πολιτών, ΕΞΩ από την Οικονομία της Αγοράς, τους «αντιπροσωπευτικούς» πολιτικούς και αλληλένδετους ιεραρχικούς θεσμούς (Κοινοβούλιο, Κράτος, Εκκλησία κλπ.) ενώ θα δημιουργούσε λαϊκά εκπαιδευτικά εργαστήρια σε κάθε Δήμο που θα διέδιδαν τις απελευθερωτικές δημοκρατικές αξίες σε αντίθεση με τις ετερόνομες κυρίαρχες, μέσω των αυτό-διαχειριζόμενων δημοτικών ΜΜΕ και της δημοκρατικής Παιδείας. Αυτό σημαίνει:
Θεσμούς με:
• Συλλογική λήψη όλων των σημαντικών αποφάσεων από συνελεύσεις άμεσης δημοκρατίας που συνέρχονται ανά Δήμο και συντονίζονται μεταξύ τους με εκλεγμένες επιτροπές (από εξουσιοδοτημένους με ειδικές εντολές και όχι «αντιπροσώπους»,) σε τοπικό επίπεδο και, σε περίπτωση συνομοσπονδιών παρομοίων δήμων, σε περιφερειακό, εθνικό, ή και σε διεθνές επίπεδο.
• Συλλογική ιδιοκτησία και έλεγχο των μέσων παραγωγής και διανομής (που θα διαχειρίζονται οι «δημοτικές» επιχειρήσεις τις οποίες θα ελέγχουν οι δήμοι μαζί με τους εργαζόμενους σε αυτές) ώστε να ικανοποιούνται για όλους οι βασικές ανάγκες (σίτιση, στέγαση, ιατρική κάλυψη, εκπαίδευση, συγκοινωνίες, πλήρης κοινωνική πρόνοια για όλους τους πολίτες κ.λπ.).
• Αυτοδιεύθυνση στη δουλειά, στο Πανεπιστήμιο κ.λπ. και κατάργηση των διακρίσεων με βάση το φύλο, τη φυλή, την εθνικότητα, την πολιτιστική και σεξουαλική ταυτότητα.
• Επανενσωμάτωση της κοινωνίας στη φύση, χωρίς την οικοκαταστροφική «Ανάπτυξη», με τη χρήση εναλλακτικών πηγών ενέργειας, την κατάργηση της καταναλωτικής κοινωνίας και την εξάλειψη όλων των δραστηριοτήτων που βλάπτουν το περιβάλλον και υποβαθμίζουν την ποιότητα ζωής και την ανθρώπινη υγεία.
Μεσοπρόθεσμος στόχος του κινήματος θα έπρεπε να είναι η ανάληψη από το λαό, μέσα από τις δημοτικές εκλογές, όσο το δυνατόν περισσότερων Δήμων, με ένα πρόγραμμα Περιεκτικής Δημοκρατίας, που θα σήμαινε την εξάπλωση των νέων θεσμών ισοκατανομής της πολιτικής και οικονομικής δύναμης σε μεγάλη κλίμακα, με στόχο την ουσιαστική αντικατάσταση της σημερινής δημοτικής εξουσίας την επόμενη μέρα των εκλογών από τις δημοτικές συνελεύσεις των πολιτών και την έναρξη υλοποίησης της μεταβατικής στρατηγικής για μια Περιεκτική Δημοκρατία.
ΑΥΤΟ-ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΡΑ ΜΕ ΑΜΕΣΟ ΣΤΟΧΟ ΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ
ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ Ο.Ν.Ε./Ε.Ε. – ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ, ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
[ΔΙΚΤΥΟ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ]
Δίκτυο για την Περιεκτική Δημοκρατία: www.inclusivedemocracy.org
περιοδικό Περιεκτική Δημοκρατία: www.inclusivedemocracy.org/pd
Eπικοινωνία: peridimok@gmail.com
--------------------------------------------------------------------------------
ΛΑΪΚΗ ΑΝΤΙΣΥΣΤΗΜΙΚΗ ΣΥΣΤΡΑΤΕΥΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΤΑΙΩΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟΙΚΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΚΥΡΩΣΗ ΤΩΝ ΛΗΣΤΡΙΚΩΝ ΜΕΤΡΩΝ
ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΝΕ/ΕΕ –
ΧΑΡΑΤΣΙ ΣΤΙΣ ΕΛΙΤ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΡΟΝΟΜΙΟΥΧΟΥΣ
εκτύπωση
Η φετινή επέτειος της Πρωτομαγιάς μοιάζει πιο επίκαιρη από ποτέ και οι αιματοβαμμένες μέρες του Μάη του 1886 έρχονται σαν εικόνα από το μέλλον για τον ελληνικό λαό (αλλά και για λαούς άλλων χωρών της ημιπεριφέρειας της ΕΕ, όπως δείχνουν τα τελευταία γεγονότα) αφού η επέλαση των πρωτοφανών ληστρικών μέτρων που επιβάλει η υποτελής ντόπια ελίτ υπό τις διαταγές της ευρωπαϊκής και υπερεθνικής ελίτ του διεθνοποιημένου συστήματος της Οικονομίας της Αγοράς και της αντιπροσωπευτικής ψευτο-«δημοκρατίας» καλεί τα λαϊκά στρώματα να «ματώσουν», όσο ίσως ποτέ άλλοτε στη μεταπολεμική περίοδο, όχι μόνο με την καθίζηση των εισοδημάτων και των συντάξεων αλλά και με την κατεδάφιση κάθε μετα-χουντικής κοινωνικής κατάκτησης, σηματοδοτώντας την αρχή μιας νέας εποχής σοσιαλφασιστικής βαρβαρότητας, που καταδικάζει τη μεγάλη πλειονότητα του λαού στην φτώχεια, τη μαζική ανεργία και την ανασφάλεια. Ο ΠΑΣΟΚικός λόχος, προεξάρχοντος του «πρωθ-ανδρείκελου» της εξαπάτησης που δε διστάζει ξετσίπωτα να δηλώνει «πιο σοσιαλιστής από παλιότερα» και «συμπόρευση» με τα αιτήματα των διαδηλωτών για διωγμό του ΔΝΤ (το οποίο ο ίδιος προσκάλεσε!), επιλέγει το ρόλο του φυσικού αυτουργού στο έγκλημα κατά του ελληνικού λαού: τη Λατινο-Αμερικανοποίηση της χώρας. Δηλαδή, την κατάσταση όπου οι ελίτ, αφού καταχρεώσουν τους λαούς τους, κλέβοντας ουσιαστικά το δημόσιο με τις μίζες, τις ύποπτες συμβάσεις και τα έργα βιτρίνας (π.χ. Ολυμπιακοί) ―αντί να επενδύσουν στην παραγωγική δομή της χώρας― ενώ συγχρόνως φοροδιαφεύγουν και εισφοροδιαφεύγουν ασύστολα, στη συνέχεια καλούν το ΔΝΤ (στη περίπτωσή μας, πασπαλισμένο με... Ευρωπαϊκή σάλτσα) να πετσοκόψει τα εισοδήματα των αδύνατων και τις κοινωνικές υπηρεσίες, ενώ οι ίδιοι φυγαδεύουν τα κεφάλαια που συσσώρευσαν με παρόμοιους τρόπους στο εξωτερικό.
Η αγυρτεία του σοσιαλφασιστικού λόχου με τη συνέργεια των ακριβοπληρωμένων και «έγκριτων» λαμόγιων των ΜΜΕ εξαπατά συστηματικά τους πολίτες από την ημέρα της υφαρπαγής της λαϊκής ψήφου πριν μερικούς μήνες, με κατάφωρα ψευδείς υποσχέσεις, και ενώ η πολιτική ελίτ γενικότερα, είχε πλήρη γνώση για την κρίση, η οποία ήταν από καιρό έτοιμη να εκραγεί. Δηλαδή, από τη στιγμή που έγινε κοινή συνείδηση ότι το μεταπολιτευτικό «αναπτυξιακό μοντέλο» της Ελλάδας ήταν μια «φούσκα» που βασικά στηριζόταν, πρώτον, στο δανεισμό, ο οποίος έγινε φθηνότερος με την ένταξη στο Ευρώ, και δεύτερον, στις Κοινοτικές επιχορηγήσεις, που στην πραγματικότητα δίνονταν από τις Ευρωπαϊκές ελίτ όχι για να βοηθήσουν την «ανάπτυξη» μας (ευκαιρία που, σύμφωνα με τη ρεφορμιστική Αριστερά και τμήμα της «ελευθεριακής», απλώς σπατάλησε η δική μας «διεφθαρμένη και ανίκανη» ελίτ) αλλά για να συγκαλυφθεί η αναπόφευκτη παράλληλη αποδιάρθρωση της παραγωγικής δομής της χώρας που επέβαλε η συμμετοχή μας στην ΕΕ και στη συνέχεια στην ΟΝΕ. Έτσι, όταν ο δανεισμός έγινε πολύ πιο δύσκολος, εξαιτίας των συνεπειών της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008, και ενώ παράλληλα οι Κοινοτικές επιχορηγήσεις άρχισαν να στερεύουν, εξαιτίας της επέκτασης της Ε.Ε στην Ανατολική Ευρώπη, τότε ήλθε η ώρα να σκάσει η Ελληνική «φούσκα».
Στη συνέχεια, για να αιτιολογηθεί το αρχικό ψέμα της δήθεν άγνοιας για τα μέτρα (που και τα δυο κόμματα εξουσίας ήξεραν πολύ καλά ότι θα έπαιρνε οποιοδήποτε κόμμα εκλεγόταν, αφού άλλωστε όλες οι εκθέσεις των θεσμών της υπερεθνικής ελίτ ―ΔΝΤ, ΟΟΣΑ κ.λπ.― από καιρό μιλούσαν γι’ αυτά) ξεκίνησε μια εκστρατεία πατριδοκαπηλίας στην οποία μόνο χούντες συνήθως καταφεύγουν. Έπρεπε λοιπόν να συστρατευθούν «όλοι, από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας μέχρι τον τελευταίο πολίτη» για να σωθεί δήθεν η «πατρίδα» που κινδύνευε, και να δεχτούν τα άγρια μέτρα. Όμως, όχι μόνο εξαιρέθηκαν, ουσιαστικά, τα προνομιούχα κοινωνικά στρώματα από τη συστράτευση, αλλά και αν κινδυνεύει σήμερα η χώρα, κινδυνεύει από τους «εταίρους» της στην ΟΝΕ που της αφαίρεσαν και το τελευταίο ίχνος οικονομικής κυριαρχίας, ενώ ο πρωθυπουργός θρασύτατα βαφτίζει «απελευθέρωση» της χώρας την απαρέγκλιτη εφαρμογή των ληστρικών μέτρων που μας επέβαλε το διευθυντήριο στις Βρυξέλλες ―όπως ακριβώς στο Οργουελικό «1984» ο δικτάτορας βάφτιζε τον πόλεμο ειρήνη!
Έτσι ενώ η πελώρια προσπάθεια πλύσης εγκεφάλου και τρομοκράτησης του κόσμου από τα ΜΜΕ, και κυρίως τα κρατικά, βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη με στόχο να πεισθούν τα λαϊκά στρώματα ότι το πρώτο «πακέτο» ληστρικών μέτρων ήταν αναγκαίο για να αποκατασταθεί η αξιοπιστία της χώρας και να μπορεί να δανείζεται με τους ίδιους όρους όπως τα άλλα μέλη της Ευρωζώνης, φαίνεται ξεκάθαρα πλέον η αλήθεια αφού τα επιτόκια δανεισμού μας (και τα σχετικά spreads) όχι μόνο δεν άρχισαν καθοδική πορεία αλλά έφθασαν τις τελευταίες μέρες σε πρωτόγνωρα ύψη για χώρα της Ευρωζώνης, υποδηλώνοντας άμεση «εισβολή» του ΔΝΤ στην Ελλάδα με τη χορήγηση ενός υπέρογκου δανείου ύψους πάνω από 100δις ευρώ την επόμενη τριετία, μια καθαρή ένδειξη για ακόμα πιο βάρβαρη αποικιοποίηση της χώρας. Όλα αυτά ενώ ο «σοσιαλιστής με πατέντα!» πρωθυπουργός, μας διαβεβαίωνε πριν μερικούς μήνες ότι η προσφυγή στο ΔΝΤ είναι εκτός συζήτησης. Παράλληλα, η μυθολογία ότι για όλα φταίνε οι φημολογίες που διαδίδουν όσοι εποφθαλμιούν τον «τρισχιλιετή πολιτισμό μας!!!», οι «κακοί» Γερμανοί, οι κερδοσκόποι και οι «τεμπέληδες» δημόσιοι υπάλληλοι φαίνεται να πιάνει τόπο, δημιουργώντας μια κατάφωρα στρεβλή εικόνα για την αιτία της κρίσης και ξυπνώντας μικροαστικά απωθημένα που αποπροσανατολίζουν και διχάζουν το λαό.
Οι κερδοσκόποι (οι οποίοι συνήθως είναι τα ασφαλιστικά ταμεία, αμοιβαία κεφάλαια, hedge funds, οι τράπεζες κ.λπ.) ―και μερικοί από αυτούς Ελληνικής καταγωγής― δεν είναι παρά οργανικό τμήμα της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς, οι οποίοι κάνουν απλώς ό,τι επιβάλλει η δουλειά τους: να εντοπίζουν τους αδύνατους κρίκους στο σύστημα για να αποκομίζουν κέρδη με τις αγοραπωλησίες κρατικών ομολόγων κ.λπ. Ούτε βέβαια για την κρίση φταίνε οι «ρατσιστικές» αντιλήψεις των Γερμανικών ελίτ. Τόσο οι κερδοσκόποι όσο και οι Γερμανικές ελίτ (και αντίστοιχα οι δικές μας) φέρονται ακριβώς όπως τους επιτρέπουν οι κανόνες του συστήματος, στο οποίο φυσικά δεν αναφέρεται κανείς! Από τη στιγμή, που μια χώρα εισάγει ένα σύστημα σταθερών ισοτιμιών, όπως γίνεται με τη χώρα μας μέσα στην Ευρωζώνη, ο μόνος τρόπος που της απομένει σε περίπτωση «δομικών ανισορροπιών» είναι η καθήλωση των τιμών μέσα από την συμπίεση μισθών και εισοδημάτων, εφόσον ακόμη και η υποτίμηση του νομίσματος, που θα αντιστάθμιζε κάπως τα παραπάνω ανοίγματα, αποκλείεται στο σύστημα αυτό. Και οι «ανισορροπίες» αυτές είναι βέβαια αναπόφευκτες εξαιτίας των τεράστιων ανοιγμάτων στην παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητα που χωρίζουν την Ελλάδα, καθώς και άλλες χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου, από την βόρεια Ευρώπη και κυρίως τη Γερμανία.
Ήταν η ένταξη μας στον συστημικό θεσμό της Ε.Ε. που ολοκλήρωσε έναν εξαρτημένο ευρωπαϊκό καταμερισμό παραγωγής όπου η ελληνική βιομηχανική και αγροτική παραγωγή έγινε ένα ακόμα εξάρτημα/εργαλείο της αλυσίδας των ευρωπαϊκών πολυεθνικών και των μεγάλων «αγρομπίζνες» της Βόρειας Ευρώπης και η οποία επέτεινε την τεράστια ανισότητα μεταξύ Βορρά και Νότου. Σε αυτή την εξαρτημένη διαδικασία «Ανάπτυξης» ο λαός του Νότου παίζει το ρόλο φτηνής και ευέλικτης εργασίας από τη μία και μαζικής κατανάλωσης εισαγόμενων αγαθών πρώτης ανάγκης της Ε.Ε. από την άλλη. Και αυτό, αφού πρώτα οι ξένες ελίτ χρύσωσαν το «χάπι» της ένταξης με μια τεχνητή ευμάρεια μέσω των επιδοτήσεων (που όλοι ήξεραν ότι έχουν ημερομηνία λήξης) και της δυνατότητας εύκολου δανεισμού που μας έδωσε το Ευρώ, τις οποίες μάλιστα οι ντόπιες ελίτ εκμεταλλεύτηκαν για να φτιάξουν το γνωστό πελατειακό τους κράτος, οδηγώντας σε αστρονομικά ποσά το δημοσιονομικό χρέος και στην τωρινή κρίση.
Την ίδια στιγμή, μεσούσης αυτής της δύσκολης περιόδου για τα λαϊκά στρώματα με την ανεργία να φουντώνει και την ψυχολογική πίεση για το αβέβαιο μέλλον να χειραγωγεί τις όποιες αντιδράσεις, ο παρασημοφορημένος από το FBI για την προσφορά του στην ανθρωπότητα (!), υπουργός – κυνηγός «τρομοκρατών» – Προστάτης του Πολίτη, καταφέρνει με τη βοήθεια των υπαλλήλων του στα ΜΜΕ να δημιουργήσει ένα τεχνητό κλίμα τρομοϋστερίας ανάλογο της υπόθεσης 17Ν, χρησιμοποιώντας φαιδρά ενοχοποιητικά στοιχεία, σε μια προσπάθεια αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης και συσπείρωσης της γύρω από τις επιλογές της κυβέρνησης. Ταυτόχρονα, η λοιδορία, η γκεμπελική λασπολογία και η προσπάθεια απονομιμοποίησης στα «παράθυρα» της τηλεοπτικής μας «δημοκρατίας» σημαντικού μέρους της ελληνικής κοινωνίας που αντιστέκεται στη ληστρική και «νόμιμη» κατά τα άλλα, αυτή επιδρομή κατά των μη προνομιούχων στρωμάτων, είναι ενδεικτική της ημιολοκληρωτικής πλέον «δημοκρατίας» που απολαμβάνουμε.
Συνεπώς, το έγκλημα είναι καθαρά συστημικό και δεν είναι πρόβλημα «κακής» πολιτικής του ενός ή του άλλου κόμματος (ή «κακών» κερδοσκόπων) και γι’ αυτό οι φαντασιοπληξίες όσων μιλάνε για αναστροφή του νεοφιλελευθερισμού κι επιστροφή του κοινωνικού κράτους είναι πέρα για πέρα εκτός πραγματικότητας. Κοινωνικό κράτος θα σήμαινε αύξηση των κοινωνικών δαπανών, δηλαδή υψηλό επιχειρηματικό κι επενδυτικό κόστος και άρα μείωση των επενδύσεων και φυγή κεφαλαίων (όπως ήδη συμβαίνει), δηλαδή ταχύτερη χρεοκοπία.
Η «λύση» που ήδη άρχισαν να επιβάλλουν οι ξένες ελίτ (δηλαδή οι δανειστές μας) και οι ντόπιες ελίτ κατ’ εντολή τους, αποδεικνύεται καταδικαστική για τα λαϊκά στρώματα
Τα ψέματα, λοιπόν, τελείωσαν. Παρά τα ληστρικά μέτρα της Ε.Ε. και του ΔΝΤ, η ουσιαστική χρεοκοπία είναι εδώ, εφόσον ο «μηχανισμός» που συμφωνείται με την τρόικα δίνει λύση μόνο στο άμεσο πρόβλημα της ρευστότητας, αλλά όχι και στο μακροπρόθεσμο πρόβλημα της φερεγγυότητας που δημιουργεί η δυναμική του υπέρογκου χρέους σε συνδυασμό με τα τοκογλυφικά επιτόκια (5%) που μας επιβάλλουν οι «εταίροι» μας για να μας «βοηθήσουν» με το αζημίωτο! Έτσι, οδεύουμε αδυσώπητα σε μια νέα μορφή πολυετούς συστημικής βαρβαρότητας, οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής που δεν θα έχει προηγούμενο, με τα εξαρτημένα από τα κόμματα εξουσίας, συνδικάτα, να παίζουν το ρόλο συναίνεσης με την εξουσία και την «ανεξάρτητη δικαιοσύνη» να χαρακτηρίζει «παράνομες και καταχρηστικές» τις απεργίες που δεν βολεύουν τις ελίτ οι οποίες θα καταπνίγουν με τη βία κάθε προσπάθεια κοινωνικής εξέγερσης, αν δεν συγκροτηθεί άμεσα ένα μαζικό αντισυστημικό κίνημα με συνολική στρατηγική για άμεσα μέτρα που θα αναστρέψουν τη σημερινή προσπάθεια βάρβαρης αποικιοποίησης και μεσο-μακροπρόθεσμα μέτρα για το χτίσιμο μιας νέας δημοκρατικής κοινωνίας από τα κάτω όπου θα είναι αδιανόητη κάθε κοινωνική κρίση.
Η λύση που προκρίνει σημαντικό κομμάτι της αντισυστημικής Αριστεράς με το Σύνθημα για «ανατροπή του Συμφώνου Σταθερότητας» είναι εντελώς ανεπαρκής και αποπροσανατολιστική, καθώς μεταθέτει το πρόβλημα μέσα στην Ευρωζώνη, που με τους τωρινούς συσχετισμούς δυνάμεων και τις διαφορετικές συνθήκες σε κάθε χώρα που δημιουργήθηκαν λόγω της ίδιας της λειτουργίας του συστήματος, παραπέμπει τη λύση του στον …αιώνα τον άπαντα, ενώ ο λαός θα έχει γονατίσει από το νέο Μεσαίωνα που μας προετοιμάζουν οι ντόπιες και υπερεθνικές ελίτ. Άλλωστε είδαμε το πού έγραψαν τα δημοψηφίσματα απόρριψης της Συνθήκης της Λισαβόνας οι ελίτ στην Ιρλανδία, στην Ολλανδία και αλλού και το θέμα αυτό (όπως και άλλα) έχει ήδη ξεχαστεί.
Ο στόχος δεν μπορεί να είναι, λοιπόν, να ανατρέψουμε απλά το «Σύμφωνο Σταθερότητας», αφού είναι η εξαρτημένη οικονομία και πολιτική μας στην Ευρωζώνη και στην Ε.Ε. που σε συνδυασμό με το Σύμφωνο αυτό δημιουργούν την ανισότητα με το εκρηκτικό κοινωνικό μίγμα και, φυσικά, μέσα στο πλαίσιο της ΟΝΕ, στη θέση του «Συμφώνου Σταθερότητας» οι ελίτ μπορούν να θεσμίσουν άλλα παρεμφερή «Σύμφωνα» που δεν θα αλλάζουν την ουσία της σημερινής αποικιοποίησης. Το ίδιο, η προτροπή απλά για «ανυπακοή» και απειθαρχία στην Ε.Ε., τη στιγμή μάλιστα που τα συνδικάτα ελέγχονται αποφασιστικά από τα κόμματα εξουσίας είναι τουλάχιστον ουτοπική, πόσο μάλλον όταν δεν έχει οδηγήσει ποτέ σε συστημική αλλαγή!
Το πραγματικό δίλημμα, για τον Ελληνικό λαό δεν είναι χρεοκοπία ή όχι. Το πραγματικό δίλημμα είναι: χρεοκοπία με βάση τους επαχθείς όρους που μας επιβάλλουν οι «εταίροι» μας, ή χρεοκοπία στην οποία θα επιβάλουμε τους δικούς μας όρους. Εάν η απόφαση αφεθεί στις ντόπιες και ξένες ελίτ, θα συνεχιστεί η σημερινή διαδικασία που θα γονατίσει κυριολεκτικά τον ελληνικό λαό με στόχο να μη χάσουν οι πιστωτές μας. Αντίθετα, η εντατικοποίηση της κοινωνικής πάλης και ο αγώνας γι’ αυτο-οργάνωση, πέρα από τις ελίτ και τα ελεγχόμενα από αυτές συνδικάτα κ.λπ., μπορεί ν’ ανατρέψει αυτή τη διαδικασία και θα αναγκάσει τη μεταφορά της πληρωμής του Χρέους σε αυτούς που το δημιούργησαν και ωφελήθηκαν βασικά από αυτό, ενώ συγχρόνως θα έβαζε τις βάσεις για μια πραγματική τοπική αυτοδυναμία (όχι αυτάρκεια) που θα κάλυπτε τις βασικές ανάγκες όλων μας, χωρίς την καταστροφή του περιβάλλοντος.
Είναι λοιπόν ανάγκη να συσπειρωθούν όλες οι αντισυστημικές δυνάμεις γύρω από ένα μαζικό «αμυντικό» μέτωπο που θα πρέπει ως αρχικό βραχυπρόθεσμο στόχο, να πιέσει με τον αγώνα διαρκείας όλων των πολιτών (και όχι μόνο των εργαζομένων) σε αυτο-οργάνωση και μακροχρόνιες καταλήψεις πολιτικών, δημοτικών και εργασιακών χώρων που θα συντονίζουν συνομοσπονδιακά, ανεξάρτητες από τα καθεστωτικά συνδικάτα απεργίες, με στόχο μια ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ που θα παραλύσει το σύστημα και θα παίξει ρόλο ρητής αντιπολίτευσης και αντιπληροφόρησης στις επιλογές των ελίτ και της συστημικής προπαγάνδας, και που θα έχει ως ΑΜΕΣΟ ΑΙΤΗΜΑ:
ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΓΙΑ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ
1) άμεση και μονομερή έξοδο από την Ευρωζώνη (ΟΝΕ) και την ΕΕ για να μη δεσμευόμαστε πια από το Μάαστριχτ και το Σύμφωνο Σταθερότητας και να μη μας διατάζει το Διευθυντήριο της ΕΕ,
2) επανεισαγωγή της δραχμής, σε ισοτιμία με το Ευρώ και τα άλλα νομίσματα που θα συμφέρει τη χώρα μας,
3) επαναδιαπραγμάτευση του Χρέους ώστε να επιμηκυνθεί η εξόφληση του μέχρι να αποδώσουν τα μέτρα κατά των προνομιούχων στρωμάτων,
4) άμεση επιβολή φόρου μεγάλης περιουσίας (ακίνητης και κινητής) στις ελίτ και τα προνομιούχα κοινωνικά στρώματα (καθώς και της αμύθητης εκκλησιαστικής περιουσίας), που πρέπει να κληθούν να πληρώσουν για τη μακροχρόνια κρίση στην οποία έριξαν την χώρα (με το αζημίωτο φυσικά!), μετά από γενική απογραφή της ώστε να μην μπορούν να την κρύβουν, και στη συνέχεια την επιβολή ενός φόρου π.χ. 10%, με κατάσχεση ανάλογης αξίας από την καταγραφείσα περιουσία σε περίπτωση άρνησης πληρωμής του φόρου, ώστε να ξεπληρωθεί άμεσα όλο το Δημόσιο Χρέος,
5) εισαγωγή παράλληλων αυστηρών ελέγχων στη κίνηση κεφαλαίων για να μην μπλοκαριστούν τα παραπάνω μέτρα από τους κερδοσκόπους και τις ελίτ.
• σε περίπτωση που οι ελίτ και η ΕΕ δεν δέχονται τα παραπάνω, τότε η πάλη του κινήματος θα έπρεπε να είναι:
1) για την άμεση έξοδο της χώρας από την Ε.Ε. και την κήρυξη χρεοκοπίας (δηλαδή την προσωρινή στάση πληρωμών των τοκοχρεολύσιων {ΚΑΙ ΜΟΝΟ}), ώστε να προχωρήσουμε στην αναδιαπραγμάτευση των όρων πληρωμής του Χρέους και
2) για την εθνικοποίηση των Τραπεζών που θησαύρισαν από τη σημερινή κρίση, ώστε να μην μπορούν να εκμεταλλευθούν την κήρυξη προσωρινής χρεοκοπίας του Κράτους.
3) για τη δημιουργία των προϋποθέσεων για μια αυτοδύναμη, άμεσα ελεγχόμενη από τους πολίτες οικονομία χωρίς καταναλωτισμό και χωρίς χρέη που θα ελέγχαν άμεσα οι ίδιοι οι πολίτες (οι «δήμοι») και όχι οι ντόπιες και ξένες ελίτ, για τη «δημοτικοποίηση» των μέσων παραγωγής (δηλαδή τον άμεσο συλλογικό τους ελέγχου από τους πολίτες, αντί της αποτυχημένης ιδιωτικοποίησης ή κρατικοποίησής τους) και, τέλος, για την συνομοσπονδιακή κατανομή των οικονομικών πόρων σε μια αποκεντρωμένη Ελληνική συνομοσπονδία «δήμων».
ΜΙΑ ΕΠΙΘΕΤΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΙΑ, ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ/ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ
Πέρα όμως από τα άμεσα μέτρα στα οποία θα έπρεπε να συμφωνήσουν όλες οι αντισυστημικές δυνάμεις της Αριστεράς, είναι επιτακτική η ανάγκη δημιουργίας εδώ και τώρα ενός μαζικού, αντισυστημικού, αμεσοδημοκρατικού κινήματος, που παράλληλα με την πάλη για την άμεση έξοδο της χώρας από την ΕΕ θα άρχιζε να χτίζει «από τα κάτω» εναλλακτικούς πολιτικούς και οικονομικούς θεσμούς με βάση τις δημοτικές συνελεύσεις των πολιτών, ΕΞΩ από την Οικονομία της Αγοράς, τους «αντιπροσωπευτικούς» πολιτικούς και αλληλένδετους ιεραρχικούς θεσμούς (Κοινοβούλιο, Κράτος, Εκκλησία κλπ.) ενώ θα δημιουργούσε λαϊκά εκπαιδευτικά εργαστήρια σε κάθε Δήμο που θα διέδιδαν τις απελευθερωτικές δημοκρατικές αξίες σε αντίθεση με τις ετερόνομες κυρίαρχες, μέσω των αυτό-διαχειριζόμενων δημοτικών ΜΜΕ και της δημοκρατικής Παιδείας. Αυτό σημαίνει:
Θεσμούς με:
• Συλλογική λήψη όλων των σημαντικών αποφάσεων από συνελεύσεις άμεσης δημοκρατίας που συνέρχονται ανά Δήμο και συντονίζονται μεταξύ τους με εκλεγμένες επιτροπές (από εξουσιοδοτημένους με ειδικές εντολές και όχι «αντιπροσώπους»,) σε τοπικό επίπεδο και, σε περίπτωση συνομοσπονδιών παρομοίων δήμων, σε περιφερειακό, εθνικό, ή και σε διεθνές επίπεδο.
• Συλλογική ιδιοκτησία και έλεγχο των μέσων παραγωγής και διανομής (που θα διαχειρίζονται οι «δημοτικές» επιχειρήσεις τις οποίες θα ελέγχουν οι δήμοι μαζί με τους εργαζόμενους σε αυτές) ώστε να ικανοποιούνται για όλους οι βασικές ανάγκες (σίτιση, στέγαση, ιατρική κάλυψη, εκπαίδευση, συγκοινωνίες, πλήρης κοινωνική πρόνοια για όλους τους πολίτες κ.λπ.).
• Αυτοδιεύθυνση στη δουλειά, στο Πανεπιστήμιο κ.λπ. και κατάργηση των διακρίσεων με βάση το φύλο, τη φυλή, την εθνικότητα, την πολιτιστική και σεξουαλική ταυτότητα.
• Επανενσωμάτωση της κοινωνίας στη φύση, χωρίς την οικοκαταστροφική «Ανάπτυξη», με τη χρήση εναλλακτικών πηγών ενέργειας, την κατάργηση της καταναλωτικής κοινωνίας και την εξάλειψη όλων των δραστηριοτήτων που βλάπτουν το περιβάλλον και υποβαθμίζουν την ποιότητα ζωής και την ανθρώπινη υγεία.
Μεσοπρόθεσμος στόχος του κινήματος θα έπρεπε να είναι η ανάληψη από το λαό, μέσα από τις δημοτικές εκλογές, όσο το δυνατόν περισσότερων Δήμων, με ένα πρόγραμμα Περιεκτικής Δημοκρατίας, που θα σήμαινε την εξάπλωση των νέων θεσμών ισοκατανομής της πολιτικής και οικονομικής δύναμης σε μεγάλη κλίμακα, με στόχο την ουσιαστική αντικατάσταση της σημερινής δημοτικής εξουσίας την επόμενη μέρα των εκλογών από τις δημοτικές συνελεύσεις των πολιτών και την έναρξη υλοποίησης της μεταβατικής στρατηγικής για μια Περιεκτική Δημοκρατία.
ΑΥΤΟ-ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΡΑ ΜΕ ΑΜΕΣΟ ΣΤΟΧΟ ΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ
ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ Ο.Ν.Ε./Ε.Ε. – ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ, ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
[ΔΙΚΤΥΟ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ]
Δίκτυο για την Περιεκτική Δημοκρατία: www.inclusivedemocracy.org
περιοδικό Περιεκτική Δημοκρατία: www.inclusivedemocracy.org/pd
Eπικοινωνία: peridimok@gmail.com
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)